نویسنده: دکتر ارسلان مبارز
کمیته‌ی سویدن برای افغانستان به مثابه‌ی یک نهاد خیریه، مستقل و غیردولتی در اعتراض به حمله‌ی شوروی در افغانستان در سال ۱۹۸۰ تاسیس گردید. کمیته‌ی مذکور به‌منظورحمایت‌های بشردوستانه از مردم افغانستان به جمع‌آوری پول پرداخت. کمک‌های صحی از فعالیت‌های اولیه‌ی کمیته‌ی سویدن برای مردم افغانستان می‌باشد. به مرور زمان دامنه‌ی خدمات این کمیته در عرصه‌های معارف، حمایت از حقوق زنان، انکشاف محلات روستایی، حمایت از افراد دارای معلولیت گسترش یافت. براساس گفته‌های مسوولان کمیته‌ی سویدن، این کمیته در حدود چهاردهه فعالیت نزدیک به ۱۰۰ هزار دانش‌آموز نیازمند را پوشش داده است. هم‌چنان سالانه بیش از ۲میلیون نفر از خدمات صحی در کلینیک‌ها و شفاخانه‌های کمیته‌ی سویدن در افغانستان مستفید می‌شوند. درخور تذکر است که این کمیته با ۶۰۰۰ نفر کارمند در ۱۴ولایت کشور فعالیت دارد که از سوی۱۲۰۰۰ عضو و تمویل‌کنندگان فردی مقیم سویدن تمویل و حمایت می‌شود.
شکی نیست که هتک‌حرمت و بی‌احترامی به مقدسات و ارزش‌های دینی در هرجا و هرکشوری اقدام غیرانسانی، غیرمعقول و قابل نکوهش است. به آتش‌کشیدن قرآن‌کریم توسط یک شهروند عراقی پناهنده‌ی سویدن شدیدا متاثرکننده و قابل توبیخ است، هیچ کشوری نباید به خاک خویش چنین اعمال شنیع، توهین‌آمیز و نفاق‌افگنانه را اجازه دهد تا سبب خدشه‌دارشدن اذهان دوست‌داران و پیروان دین و مذهبی فراهم گردد. علی‌رغم این‌که کمیته‌ی سویدن برای افغانستان به صراحت اعلام نموده است که این نهاد هیچ ربطی به دولت سویدن ندارد و هم‌چنان سوزاندن قرآن شریف را شدیدا محکوم نموده است. اما تصمیم نابخردانه‌ی گروه طالبان در پیوند به توقف فعالیت‌های این کمیته به مثابه‌ی یک سازمان خیریه در افغانستان نه‌تنها قابل سرزنش است بلکه مبین کوته‌بینی و سبک‌مغزی این گروه افراطی نسبت به دشواری‌های فزاینده مردم می‌باشد.
براساس تازه‌ترین اطلاعات، دفترهم‌آهنگ‌کننده‌ی امور بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد (اوچا) طی گزارشی اعلام کرده است: «نسبت افغانستانی‌هایی که در فقر شدید به‌سر می‌برند، تنها در سه‌سال اخیر از ۴۷ درصد به ۹۷ درصد افزایش یافته‌است.» این نهاد کاهش درآمد، افزایش نرخ‌ها و بی‌کاری را ازعمده‌ترین دلایل افزایش فقر کم‌نظیر در افغانستان عنوان نموده است. با آن‌که افغانستان در آستانه‌ی فاجعه‌ی انسانی قرار دارد اما حاکمان غیرمسوول و بی‌خرد بر مردم بی‌چاره ستم روا می‌دارند.
اگر فلسفه‌ی تشکیل سازمان بزرگی به‌نام دولت/حکومت رسیدگی به نابسامانی‌های اجتماعی و مدیریت منابع کشوری در جهت تامین آرامش و رفاه همگانی است، اگر گروه طالبان خود را یک حکومت می‌دانند (که حکومت نیستند) در دوسال عمرشان کاملا برخلاف آن‌چه رسالت متعارف دولت/حکومت می‌باشد عمل نموده‌اند. بدتر از آن، تاکید بر ادامه‌ی مسیر غلط کماکان ادامه دارد. چهاردهه ارایه‌ی خدمات کمیته‌ی سویدن برای افغانستان درخور تمجید و ستایش است. به‌ویژه در این شرایط حساس، افغانستان بیش از هر زمانی ضرورت به حمایت و هم‌کاری نهادهای بین‌المللی دارد. توقف فعالیت‌های کمیته‌ی مذکور باعث می‌گردد که حدود دومیلیون انسان نیازمند عمدتا دهات‌نشین افغانستان از خدمات صحی محروم شوند. این به معنای فاجعه‌ی انسانی و باعث افزایش قابل توجه مرگ و میر طبقه‌ی محروم جامعه خواهد گردید. از سوی‌دیگر، بیش از۵۰۰۰ هزار کارمند که عمدتا نان‌آور خانواده‌های‌شان هستند، به اثر این تصمیم ابلهانه بی‌کار می‌شوند. این امر زمینه‌ی تنگ‌دستی و گرسنگی ده‌ها هزار انسان اعم از زن، مرد، اطفال، پیر و جوان را فراهم خواهد کرد. در عرصه‌ی آموزش شماری قابل‌توجه اطفال و نوجوانان طبقه‌ی محروم و مظلوم از نعمت سواد و آینده‌ی بهتر محروم خواهند گردیدند. افزون برآن، پیآمدهای نگران‌کننده‌ی دیگری را نیز به‌گونه‌ی مستقیم و غیرمستقیم بر مردم افغانستان تحمیل خواهند نمود. بنابراین، از هر منظری به قضیه نگاهی بی‌اندازیم تصمیم عجولانه و غیرمسوولانه گروه افراطی طالبان محکوم است.
