راسکRASC: شماری از آرایش‌گرها نسبت به فرمان‌های پی در پی رهبر گروه طالبان در جهت تحمیل محدویت‌های بیش‌تر بر زنان و بسته‌شدن آرایش‌گاه‌های واکنش نشان داده و از رنج و دشواری که این فرمان برای آن‌ها بوجود آورده شکایت دارند.
طاهره محمدی، مسوول یکی از آرایشگاهها می‌گوید که ۱۸ سال از عمرش را وقف یادگیری شغل آرایش‌گری کرده‌است و در حال حاضر ۱۶ تن از دختران جوان نیز در این جا با او سرگرم کار هستند اما فرمان اخیر گروه طالبان مبنی بر بسته‌شدن آرایش‌گاه‌های زنانه او را نگران آینده ناروشنی کرده که در انتظارش است؛ زیرا هم‌سرش بی‌کار است و او تنها نان‌آور خانواده‌ای هفت تنی است.
خانم محمدی توضیح داد: «۱۸ سال از تجربه کاری‌ام به عنوان آرایش‌گر می‌گذرد، از آرایش‌گاهی کوچک آغاز کردم و کم کم این سالن بزرگ را ساختم، این سالن را با صرف هفت‌هزار دلار آمریکایی و با تمام پولی که پس‌انداز کرده‌بودم، ساخته‌ام.»
او افزود: «شوهرم بی‌کار است و تمام هزینه‌های خانه و زندگی و حتی تامین خرج تحصیل فرزندانم بردوش خودم است و حالا ناامید شده‌ام، نمی‌دانم با این وسایل چه کنم چون که آرایشگاهها بسته می‌شود و کسی نیست که این‌ها را خریداری کند، وضعیت دشواری است و نمی‌دانم از این به بعد چه کنم و چگونه هزینه‌های خانه و زندگی را تامین کنم.»
برشنا یعقوبی یکی از دخترانی است که طی چند سال اخیر در این سالن زیبایی سرگرم کار است. او می‌گوید که پس از چند سال تلاش بی‌وقفه برای یادگیری این حرفه، به تازگی در این سالن زیبایی درآمدی برای خود دست و پا کرده‌است.
برشنا خواهر بزرگ خانواده است و پس از فوت پدرش مسوولیت تامین مخارج خانواده را بردوش می‌کشد و اما خبر بسته‌شدن آرایش‌گاه‌های زنانه برایش ناخوشایند بوده، زیرا نان‌آور دیگری در خانه‌شان نیست.
خانم یعقوبی گفت: «مدت سه سال می‌شود که در این آرایش‌گاه کار می‌کنم و دو سال می‌شود که این شغل را به درستی یاد گرفته‌ام و روزانه هزار تا پانزده صد روپه/افغانی درآمد دارم، پدرم فوت کرده‌است و به تنهایی باید مصارف خانه را تامین کنم، می‌خواستم که خودم یک سالن زیبایی راه‌اندازی کنم ولی حالا که قرار شده آرایشگاهها تعطیل شوند، خیلی ناراحت هستم. چون با تعطیلی دانش‌گاه‌ها درس که نمی‌توانستیم بخوانیم، حالا هم که نمی‌شود کار کرد. خیلی نگران آینده خود هستم.»
برخی دیگر از زنان و دختران نیز با تکیه بر سرمایه‌های خُرد و اندک خودشان به راه‌اندازی سالن‌های زیبایی کوچک رو آورده‌اند تا درآمد پای‌داری برای خود دست و پا کنند.
مرضیه رضایی، ۲۳ ساله، از اَوان کودکی آرزوی داشتن یک سالن آرایشی را داشته‌است. او پس از سال‌ها کارآموزی در آرایشگاهها، هفت سال پیش با سرمایه‌ای بالغ بر دو صد هزار روپیه‌ی کابلی/افغانی که معادل ۲۳۵۰ دلار آمریکاست، در بخش دیگری از شهر مزارشریف یک آرایش‌گاه کوچک راه‌اندازی کرده تا هم آرزوی کودکی‌اش به حقیقت بپیوندد و هم دوشادوش پدرش بتواند سهمی در تامین نیازمندی‌های خود و خواهرانش داشته‌باشد.
رضایی گفت:«من این آرایش‌گاه را در سال ۱۳۹۵ خورشیدی ساختم و مدت هفت سال می‌شود این آرایش‌گاه فعال است. این آرایش‌گاه یک منبع درآمدی است که به پشتوانه آن می‌توانم به خانواده‌ام از لحاظ اقتصادی کمک کنم.»
او توضیح داد:«سال پنجم مکتب بودم که تصمیم گرفتم آرایش‌گری یاد بگیرم و از همان زمان به پیش استادی رفتم و با تلاش‌های خودم و کمک استادم موفق شدم تا صاحب یک‌دکان شوم اما صدور فرمان گروه طالبان برای من خیلی ناامیدکننده است. آرزوی طفولیتم که می‌خواستم یک استاد آرایش‌گاه باشم با خاک یکسان می‌شود.»
فرمان تازه گروه طالبان مبنی بر تعطیلی آرایش‌گاه‌های زنانه با واکنش‌های تُند داخلی و خارجی رو به‌رو شده‌است.
دفتر هیات معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) در توییتی از گروه طالبان خواسته‌است که فرمان منع فعالیت آرایش‌گاه‌های زنان را در افغانستان لغو کند. به نوشته این نهاد، این محدودیت جدید علیه «حقوق زنان»، تاثیر منفی اقتصادی در پی خواهد داشت.
بخش زنان سازمان ملل متحد نیز در توییتی این دستور را «آخرین سرکوب حقوق، کارآفرینی و فرصت‌های شغلی زنان» دانسته‌است.
ناامیدی و شکایت آرایش‌گرها در پی دستور بسته‌شدن آرایشگاهها از سوی گروه طالبان
ما را دنبال کنید
مطالب مرتبط
- تبلیغات -
