خبرگزاری راسک: افرادی که از زندان‌های گروه طالبان زنده بیرون شده‌اند روایت‌های دردناکی از سوزن‌زدن به‌آلت، ادرارکردن بر صورت، خوراندن «مواد فاضلهی انسان»، آویختن آنان از یک‌پا تا سه شبانه‌روز، گذاشتن آهن داغ‌شده بر بدن، کشیدن ناخن، شوک برقی، چندین شب بی‌خوابی و برهنه ساختن بدن زندانیان از سوی گروه طالبان داشته‌اند.
دست‌کم سه تن از نظامیان دولت پیشین افغانستان که پس از صدور فرمان عفو عمومی ملاهبت‌الله رهبرمنسوب به گروه طالبان به‌نام هم‌کاری با جبهه‌ی مقاومت ملی در استان‌های کابل، کاپیسا و پروان از سوی افراد این گروه بازداشت شده و پس از مدت‌ها زندان، از آن‌جا زنده بیرون شده‌اند در صحبت با خبرگزاری راسک، روایت‌های دردناکی از زندان‌های این گروه داشته و گفته‌اند، زندان‌های گروه طالبان شکنجه‌گاه‌هایی هستند که تصور آن برای افراد عادی جامعه و به گفته‌ی آنان، کسانی‌که یا این زندان‌ها را به چشم ندیده‌اند، یا هم باور دارند که گروه طالبان دارای ترحم و عاطفه‌ی انسانی است، دشوار و غیر‌قابل قبول معلوم خواهدشد.
یک نظامی دولت پیشین افغانستان به اسم مستعار وحیدالله که عضو نیروهای ارتش ملی پیشین در استان پکتیکا بود در صحبت با خبرگزاری راسک گفته‌است، استخبارات گروه طالبان هشت ماه پیش او را هنگامی‌که برای خرید سودا با پسر چهارساله‌اش به مرکز شهرستان نجراب استان کاپیسا رفته‌بود، به اتهام دست‌داشتن با جبهه‌ی مقاومت ملی بازداشت و با پوشانیدن سرش توسط خریطه‌ی سیاه به یکی از زندان‌های این‌گروه در ریاست ۳۴ استخبارات آنان به شش درک در کابل انتقال دادند، به گفته‌ی این نظامی پیشین، او که مصروف مال‌داری در روستایش بود، پس از بازداشتش با وجود مراجعه‌ی مکرر پدر کهن‌سال و اعضای خانواده‌اش به نهادهای گروه طالبان، این گروه به هیچ عضوی از آنان در مورد بازداشت و حضورش در زندان این گروه اطلاعات نداده و در هفت ماه زندان با شکنجه‌های دردناکی مانند: « ادرارکردن برصورتش»، «خوراندن مواد فاضلهی گروه طالبان»، «آویختن از یک‌پا تا سه شبانه روز»، «شوک‌دادن با برق» و شب‌ها بی‌خواب ساختن مواجه شده و با آن‌که به گفته‌ی او ۳۱ سال سن دارد، تمامی موی‌های بدنش از شدت شکنجه و ظلم در زندان گروه طالبان سفید شده، ریخته‌اند و وجودش توان حرکت و راه رفتن را ندارد.
این عضو پیشین نیروهای ارتش ملی افغانستان گفته‌است: «ماموران تحقیق گروه طالبان هنگامی‌که برای تحقیق در زندان مراجعه می‌کردند، با گذاشتن کاردهای داغ شده در آتش برگردن و بخش‌های بدنم، می‌پرسیدند که در جبهه‌ی مقاومت با کدام فرد ارتباط داری و در زمان وظیفه‌ات در ارتش چند «مجاهد» طالب را «شهید» کشته‌ای؟
این افسر پیشین هم‌چنان در ادامه گفته‌است: «در اتاقی که من زندانی بودم، شش تن دیگر از استان‌های کاپیسا، پروان، پنج‌شیر، بلخ و شهرستان اندراب نیز زندانی بودند که چهار تن آنان سربازان نیروهای امنیتی و دو تن دیگر آنان دانش‌جو بودند که به اتهام هم‌کاری با جبهه‌ی مقاومت ملی بازداشت شده بودند.» به گفته‌ی این افسر رها‌شده از زندان گروه طالبان: «یکی از زندانیان که در اتاق با ما یک‌جا زندانی بود، بعد از سه شبانه روز آویختن از یک‌پا و برق‌دادن وفات کرد و جسد او را چهار روز در اتاق زندان پیش روی ما گذاشته بودند.»
این افسر رها‌شده از زندان گروه طالبان در ادامه هم‌چنان گفته‌است، گروه طالبان به دلیل این‌که شماری از افراد بازداشت شده در زندان حین شکنجه توسط آنان وفات می‌کنند، بعد از بازداشت به خانواده‌های آنان در مورد بازداشت شان معلومات نداده و پس از کشتن زندانیان، آنان را خود دفن می‌کنند.
این زندانی رها‌شده از زندان گروه طالبان هم‌چنان گفته‌است، در جریان هفته، سه روز، «دوشنبه، چهار شنبه و جمعه» مسوول زندان گروه طالبان که از او بنام قاری محب‌الله یادکرده است، آنان را به زور برای خوردن مواد فاضلهی انسان که دریک غرفه در گوشه‌ی از صحن زندان گذاشته شده بود، برده و مجبور می‌ساخت تا مقداری از آن را «مواد فاضله» را بخورند، به گفته‌ی او: «خوراندن مواد فاضلهی انسان برای زندانیان در زندان ریاست ۳۴ استخبارات این گروه در شش‌درک کابل» در کنار دیگر جنایات، برای همه زندانیان بوده و پس از خوراندن آن، گروه طالبان زندانیان را تا ده دقیقه شوک برقی می‌دادند.
به گفته‌ی این افسر ارتش پیشین، قاری محب‌الله مسوول زندان گروه طالبان و سه تن دیگر از سربازان آنان، بر صورت زندانیانی‌که پس از سه شبانه‌روز «آویختن از یک‌پا» به زمین انداخته می‌شدند و در بدترین حالت روحی و جسمی قرار می‌داشتند، ادرار کرده و به بقیه زندانی‌ها اجازه نمی‌دادند تا آنان را کمک کنند.
این افسر ارتش پیشین هم‌چنان گفته‌است، زمانی‌که از زندان گروه طالبان رها شد، آگاه شد که یک خواهر جوانش از شدت درد و اندوه او دو ماه قبل وفات کرده‌بود.
از سوی دیگر یک افسر ارتش دولت پیشین افغانستان به اسم مستعار اجمل که در شهرستان گل‌بهار استان پروان از سوی استخبارات گروه طالبان بازداشت و چهار ماه نزد گروه طالبان زندانی بود با نشان‌دادن داغ‌های شکنجه، ناشی از شوک برقی، گذاشتن کاردهای داغ شده بر بدنش و کشیده‌شدن ناخن‌های دستش نیز با روایت دردناک از وضعیت زندان گروه طالبان گفته است، استخبارات این گروه وی را به اتهام هم‌کاری با جبهه‌ی مقاومت ملی بازداشت کردند، او گفته‌است: «گروه طالبان در چهار ماه زندان از تمامی انواع شکنجه‌ها بر بدنم به‌شمول سوزن زدن به آلتش، برای گرفتن اعتراف اجباری استفاده کرده‌اند.»
او هم‌چنان گفته‌است: «از بس‌که زیر شکنجه‌ی ظالمانه‌ی سربازان گروه طالبان، جسمم ناتوان و ضعیف شد، برای سربازان گروه طالبان گفتم لطفا مرا بکشید!، گفتم، من احمد مسعود، پسر احمدشاه مسعود رهبر جبهه‌ی مقاومت ملی افغانستان هستم! پس چرا من را نمی‌کشید؟»، این افسر ارتش پیشین، که چهار ماه را در زندان گروه طالبان سپری کرده‌است، می‌گوید، توان حرکت ندارم و دعا می‌کنم کاش بمیرم!، به‌گفته‌ی او شدت شکنجه‌های ظالمانه‌ی گروه طالبان در بدنش به حدی دردناک است که پس از سه ماه آزادی‌اش از زندان این گروه، راه رفته نمی‌تواند.
در همین حال یک نظامی دیگر ارتش پیشین افغانستان، هم‌چنان با روایت داستان مشابه زندانی شدنش از سوی گروه طالبان گفته‌است، تنها کسانی وضعیت زندان‌های گروه طالبان را درک می‌کنند که متاسفانه زندانی شده‌باشند، تصور ظلم و انواع شکنجه‌های مورد استفاده در زندان‌های گروه طالبان، برای افراد دیگر قابل درک نیست.
این افسر ارتش پیشین ، به اسم مستعارحامد، که باشنده‌‌ی استان پنج‌شیر بوده و در کابل زندگی می‌کند گفته‌است، گروه طالبان او را به اتهام هم‌کاری با جبهه‌ی مقاومت ملی، در ساحه‌ی ۵۰۰ فامیلی شهر کابل از خانه‌اش بازداشت نموده به شش درک انتقال دادند، او گفته‌است در زندان گروه طالبان، در کنار شکنجه‌های رایج و ضد بشری، این گروه از یک روش جدید شکنجه‌ی ظالمانه با استفاده از فرش‌های ایرانی طوری استفاده می‌کردند که ابتدا زندانی را در آن فرش «پیچانیده و سپس به شدت توسط میله‌های آهنی لت‌وکوب می‌کنند» این افسر پیشن هدف استفاده از فرش را در شکنجه‌گاه‌های گروه طالبان، عدم پیدایش آثار شکنجه در بدن زندانی خوانده و گفته‌است: «زمانی‌که شخص زندانی را در فرش می‌پیچانند و بعد به‌شدت شکنجه می‌کنند، استخوان‌های فرد شدیدا آسیب دیده و آثار بیرونی برجا نمی‌گذارد.»
گزارش‌ها از ادرارکردن افراد گروه طالبان بر صورت زندانیان و خوراندن مواد فاضلهی انسان بر آنان درحالی توسط نظامیان دولت پیشین افغانستان که توسط گروه طالبان از زمان سلطه‌ی آنان همه روزه بازداشت می‌شوند، روایت شده‌است، که پیش از این شماری از دختران افغانستانی که توسط گروه طالبان به دلیل خواست آنان مبنی برای بازگشایی درب مکتب‌ها و دانش‌گاه بازداشت و زندانی شده بودند، نیز از ادرارکردن افراد این گروه در کنار شوک برقی، بی‌خوابی، شکنجه‌های دردناک و برهنه ساختن بدن آنان گفته بودند، اعضای گروه طالبان در زندان برصورت آنان ادارا می‌کردند.
زندان‌های گروه طالبان پر از نظامیان دولت پیشین، کارمندان نظام جمهوریت و شهروندان غیر‌پشتونی‌استند که از سوی گروه طالبان به‌نام هم‌کاری با جبهه‌ی مقاومت ملی بازداشت شده و بدون هر نوع نظارت از سوی سازمان‌های جهانی حقوق بشر و نهادهای داخلی، با انواع شکنجه‌های دردناک، جنایات بزرگ غیر انسانی و غیر‌اسلامی مواجه شده‌اند.
