خبرگزاری راسک: همان‌طور که جهان در سال جدید می‌بیند، افغانستان هم‌چنان یک مشکل و آینده‌ی آن نامشخص است. کشور هم‌چنان از طریق یک بحران انسانی رنج می‌برد و گروه طالبان هم‌چنان از طریق بی‌رحمی به حکومت می‌پردازند و زنان را به شدت سرکوب می‌کنند. جهان مطمین نیست که چگونه این چالش‌ها را حل کند، اگرچه رای اخیر در سازمان ملل نشان می‌دهد که این ممکن است درحال تغییر باشد.
در ۲۹ دسامبر، شورای امنیت سازمان ملل‌متحد قطع‌نامه‌ای را در مورد ارزیابی مستقل افغانستان تصویب کرد که به‌عنوان طرحی از «توصیه‌های آینده‌نگر» برای ادغام کامل افغانستان با جامعه‌ی بین‌المللی از طریق افزایش مشارکت به شیوه‌ای منسجم، هماهنگ و ساختار یافته‌است. این نشان می‌دهد که وضعیت موجود کار نمی‌کند و حل چالش‌های افغانستان با گروه طالبان، حاکمان افغانستان از زمان خروج نیروهای تحت رهبری ایالات متحده در سال ۲۰۲۱ آغاز می‌شود و به پایان می‌رسد. ارتباط با گروه‌های تروریستی و سابقه‌ی ضعیف حقوق بشر.
رزا اوتونبایوا، فرستاده‌ی سازمان ملل‌متحد در افغانستان، گفت تا زمانی که محدودیت‌ها برای زنان باقی بماند، به رسمیت شناختن طالبان تقریبا غیرممکن است. ریچارد بنت، گزارش‌گر ویژه‌ی سازمان ملل‌متحد برای افغانستان نیز نگرانی‌های خود را در مورد آپارتاید جنسیتی مطرح کرده‌است. تصمیم ماه گذشته‌ی سازمان ملل یک سیگنال واضح است که رفتار گروه طالبان با زنان باید تغییر کند.
به نظر می‌رسد که این پیشنهاد منصفانه است، طالبان با زنان مطابق با حقوق انسانی خود رفتار کنند و در ازای آن، یک کرسی بر سر میز بین‌المللی بگیرند؛ اما واقعیت روی زمین داستان دیگری را بیان می‌کند. بسیاری از کشورها برای ماه‌ها و حتی سال‌ها با گروه طالبان درگیر بوده‌اند و این تعامل منجر به ترس از عقب‌نشینی حقوق بشر می‌شود. ماه گذشته، گروه طالبان اولین سفیر خود را در چین، اولین دیپلمات رسمی خود را منصوب کرد. این به دنبال تصمیم پکن در سپتامبر گذشته برای معرفی سفیر خود در افغانستان، هم‌چنین اولین سفیر خود در افغانستان بود. درحالی که چین به طور علنی در مورد این اقدام اظهار نظر نکرده‌است، پذیرش یک سفیر به‌طور سنتی مستلزم به رسمیت شناختن رسمی دولت فرستاده است.
تعامل با گروه طالبان به امید تغییر موضع خود در مورد حقوق بشر ساده لوحانه است، به‌ویژه هنگامی که وضعیت زنان در حال بدتر شدن است.
ایالات متحده نیز با این گروه تعامل داشته است و هیاتی با مقام‌های ارشد گروه طالبان در دوحه ملاقات کرد. ایالات متحده پیش از این گفته بود که پرداختن به نگرانی‌های مربوط به حقوق بشر توسط گروه طالبان پیش شرط گفت‌وگو است. به نظر می‌رسد که ایالات متحده ابتدا چشمک زده است و تعامل عمیق‌تر با گروه طالبان را راهی برای مقابله با حقوق بشر می‌داند. نورالدین عزیزی سرپرست وزارت صنعت و تجارت طالبان مدعی است که افغانستان با ۶۰ کشور از جمله هند، چین و پاکستان روابط تجاری دارد و از این روابط برای خودکفایی استفاده می‌کند که نشان می‌دهد گروه طالبان آن‌قدرها که تصور می‌شد منزوی نیست.
به نظر می‌رسد که گروه طالبان بازی صبر را با جامعه‌ی جهانی به‌دست آورده است. در حالی که این گروه هدف نهایی خود را به رسمیت شناختن رسمی می‌داند، تعامل عمیق‌تر چندین کشور نشان می‌دهد که این ممکن است فقط یک موضوع زمان باشد. گروه طالبان امیدوار است که جهان به‌ویژه غرب تصمیم بگیرد که بحران انسانی و تهدید تروریسم را بالاتر از حقوق بشر قرار دهد. در حالی که نمی‌توان دید که ایالات متحده و دیگران زنان افغانستان را رها می‌کنند، به نظر می‌رسد که آن‌ها دقیقا این کار را انجام می‌دهند. تعامل با گروه طالبان به امید تغییر موضع خود در مورد حقوق بشر ساده لوحانه است، به‌ویژه زمانی که گروه‌های حقوق بشر می‌گویند که وضعیت زنان در حال بدتر شدن است.
راه حل یک‌پارچگی است و این را می‌توان در ارزیابی مستقل سازمان ملل‌متحد در افغانستان یافت. بسیار حیاتی است که جامعه‌ی بین‌الملل مشارکت عمیق‌تری با حقوق بشر، به‌ویژه برای زنان داشته باشد. کشورهایی مانند ایالات متحده و چین نیز باید معامله با گروه طالبان را در تجارت یا گفت‌وگو خارج از دستورالعمل‌های ارزیابی متوقف کنند، زیرا این گروه نشان داده است که از هرگونه تقسیم سود خواهد برد.
اگر جامعه‌ی جهانی نگران بحران بشردوستانه و تروریسم در افغانستان باشد، می‌تواند از طریق آژانس‌های سازمان ملل برای اولی کمک مالی کند و با شرکای منطقه‌ای مانند ازبکستان، تاجیکستان و پاکستان برای مقابله با دومی همکاری کند. باز هم، یک روی‌کرد روشن و منسجم به حل این چالش‌ها کمک می‌کند و در عین حال طالبان را منزوی می‌کند و آن را در چشم افغانستانی‌ها بی‌اعتبار می‌کند.
