خبرگزاری راسک: حمله‌ی تروریستی پیچیده و دیدنی ۲۲ مارچ به تالار شهر کروکوس، در دوازده مایلی غرب کرملین، در مسکو، در چارچوب جنگ طولانی شکست‌خورده جهان علیه تروریسم، به سختی جدید یا غافل‌گیرکننده است. متاسفانه، ۲۲ مارچ به زودی فراموش می‌شود تا به لیست رو‌به‌رشد سایر تاریخ‌های یادبود حملات تروریستی، از جمله ۹/۱۱ (نیویورک)، ۲۶/۱۱(ممبای)، اضافه شود.
۷/۷ (لندن)، ۱۱/۳ (مادرید)، ۱۲/۱۰ (بالی)، ۲۱/۹ (نایروبی) و ۲۳/۷(شرم‌الشیخ)، و چند مورد دیگر؛ اما مردم روسیه، به‌ویژه ساکنان مسکو، ۲۲ مارچ را به‌عنوان یکی از غم‌انگیزترین روزهای تاریخ اخیر خود که شاهد کشته و مجروح‌شدن بی‌رویه بیش از ۲۰۰غیرنظامی بی‌گناه بود، برای مدت طولانی به یاد خواهند آورد. آن روز سرنوشت‌ساز را زندگی می‌کند.
توالی غم‌انگیز وقایع، شامل حملات تروریستی مرگ‌بار بالا، در طول دو دهه‌ی گذشته تغییر چندانی نکرده‌است. تروریست‌ها با ایدئولوژی مشترک؛ اما تحت برچسب‌های مختلف(مانند داعش، القاعده، طالبان، لشکرطیبه) عمل می‌کنند. و همین‌طور الشباب و همکاران) و اغلب با حمایت مخفیانه‌ی حامیان مالی مختلف، از جمله بازی‌گران دولتی، آسیب‌پذیرترین جمعیت مردم عادی را در مناطق غیرنظامی هر کشور منتخب هدف قرار می‌دهند.
بی‌رحمی، بزدلی و مرگ‌بار رویه تروریست‌ها به سرعت جان زیادی را می‌گیرد. بلافاصله پس از صحنه‌های پر هرج‌ومرج مرگ، زنده ماندن و نجات یافتن، سایر غیرنظامیان برای اهدای خون در همبستگی با عزیزان داغ‌دار قربانیان به بیمارستان‌های مجاور می‌شتابند، در حالی که رهبر کشور هدف پیام تسلیت و قول قاطعانه شکار را ارایه می‌دهد. مجازات عاملان حملات تروریستی و رهبران جهان واکنش نشان می‌دهند. لحظه‌ای اختلافات، تنش‌ها و خصومت‌ها را کنار می‌گذارند، برای ابراز همبستگی، تسلیت و معمولاً درخواست مجدد برای همکاری بین‌المللی برای مبارزه و شکست تروریسم.
در طول دو دهه‌ی گذشته، هیچ کشوری به اندازه افغانستانی‌های رنجدیده که تاریخ اخیر آن‌ها با حملات تروریستی زیادی همراه بوده است، این توالی غم‌انگیز رویدادهای تروریستی را تجربه نکرده‌است. هیات کمک سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) تنها در سال ۲۰۰۹ شروع به ثبت تلفات غیرنظامیان، که مستقیماً ناشی از حملات تروریستی روزانه می‌باشد، کرد. گزارش‌های تلفات غیرنظامی یوناما که به‌طور محافظه‌کارانه بین چهارهزار تا شش‌هزار تلفات حملات تروریستی را ثبت می‌کند، یادآور وحشتناکی است.
شکست بین‌المللی در از بین‌بردن تهدید فزاینده‌ای تروریسم که عاملان تحریم‌شده و در لیست سیاه آن تحت قوانین بین‌المللی آزاد و بدون مجازات باقی می‌مانند. همین شکست جمعی است که به طور موثر گروه‌های تروریستی را در سراسر جهان تشویق و جرات داده تا از کتاب بازی مبارزات تروریستی طالبان روبرداری کرده و حملات تروریستی در مقیاس بزرگ را در مکان‌های مورد نظر خود انجام دهند، همان‌طور که ما در مسکو شاهد آن بودیم.
طالبان در «شکست ناتو در افغانستان» که اغلب به آن‌ها اشاره می‌شود، با افتخار ادعا می‌کنند که اکثر حملات تروریستی مستند یوناما را علیه غیرنظامیان انجام داده‌اند و تنها تعداد کمی از آن‌ها توسط برادران ایدئولوژیک آن‌ها وابسته به دیگر گروه‌های تروریستی باقی مانده‌است. به‌عنوان مثال، تنها در یک حمله‌ی تروریستی با کامیون بمب‌گذاری شده در کابل در ۳۱ می ۲۰۱۷، طالبان بلافاصله بیش از ۱۵۰ غیرنظامی را کشتند و بیش از ۴۰۰ تن دیگر را مجروح کردند که بسیاری از آن‌ها چند روز بعد به دلیل بار زیاد بیمارستان‌ها که پر از تلفات غیرنظامی بود جان خود را از دست دادند.
در یک عملیات مشابه دیگر، در ۲۰ ژانویه ۲۰۱۸، گروهی از اعضای طالبان به هتل اینتر کانتیننتال در کابل حمله کردند که بیش از ۴۰ غیرنظامی را به طور بی‌رویه کشته و ده‌ها تن دیگر را مجروح کردند. دقیقاً مانند صحنه‌ی آشفته تروریست‌ها که در حمله‌ی مسکو غیرنظامیان را می‌کشند، افراد مسلح طالبان خون‌سرد خانه به خانه رفتند تا مهمانان هتل را پیدا کنند و آن‌ها را به شمول خدمه خارجی یک شرکت هواپیمایی افغانستان تیراندازی کردند.
کمپین وحشیانه‌ی طالبان از حملات تروریستی بی‌شمار بر مناطق، تاسیسات و ساختمان‌های صرفاً غیرنظامی، هم‌چنین شامل یک حمله انتحاری پیچیده به سالن برجسته‌ی لیسه کابل در حین اجرای نمایش زنده در ۱۲ دسامبر ۲۰۱۴ می‌شود. سخن‌گوی وقت طالبان و اکنون معاون وزیر اطلاعات و فرهنگ ذبیح‌الله مجاهد بلافاصله مسوولیت این حمله را بر عهده‌گرفت و آن را توجیه کرد که این نمایش “هتک حرمت ارزش‌های اسلامی” و “تبلیغ علیه جهاد” است.
ویدیوی بازنشرشده از آن حمله در رسانه‌های اجتماعی شباهت‌هایی به حمله روز جمعه به تالار شهر کروکوس دارد که اکنون توسط دولت اسلامی در استان خراسان وابسته به دولت اسلامی عراق و سوریه (داعش) در افغانستان، مسوولیت آن را بر عهده‌گرفته است.
شبه نظامیان داعش با داشتن فضای مشترک در میدان جنگ با طالبان در ده سال گذشته و مشاهده صعود مداوم رقیب خود به پیروزی بر نیروهای ناتو به رهبری ایالات متحده، با توجه به عقب‌نشینی زودهنگام ناتو از افغانستان در سال ۲۰۲۱، ستیزه‌جویان داعش از دست‌آوردهای استراتژیک بی‌سابقه‌ی طالبان الهام گرفته‌اند. در افغانستان در نتیجه، جنگجویان داعش نه تنها با نیروهای طالبان جنگیده و هدف قرار داده‌اند، از حمله اخیر در قندهار که در آن ۲۲ تن از نیروهای طالبان کشته شدند، بل‌که حملات تروریستی را در کرمان ایران و اکنون مسکو نیز طراحی و اجرا کرده‌اند. در عین حال، گروه‌های تروریستی دیگر، از جمله القاعده و تحریک طالبان پاکستان احیا شده‌اند که هم از طالبان حمایت عملیاتی و هم الهامات اخلاقی گرفته‌اند.
در فوریه گذشته، سازمان ملل گزارش داد که یکی از هشت اردوگاه القاعده در افغانستان تحت کنترل طالبان “آموزش بمب‌گذاران انتحاری” را برای حمایت از تی‌تی‌پی، “یک گروه تروریستی تعیین شده در سطح جهانی که حملات علیه نیروهای امنیتی پاکستان را رهبری می‌کند” انجام می‌دهد.
پس از فاجعه‌ی ۱۱ سپتامبر و سایر حملات تروریستی بزرگ ، کشورهای عضو سازمان ملل شروع به پیش‌بینی افزایش فعالیت‌های تروریستی جهانی کردند که ناشی از تقویت روابط همزیستی متقابل بین شبکه‌های مختلف تروریستی و جنایت‌کار در محیط‌های مجاز مانند افغانستان است. این امر آن‌ها را بر آن داشت تا به اتفاق آرا استراتژی جهانی ضد تروریسم سازمان ملل را در هشتم سپتامبر ۲۰۰۶ تصویب کنند. به‌طور خاص، «راهبرد مجدداً تاکید می‌کند که دولت‌های عضو مسوولیت اصلی اجرای استراتژی جهانی ضد تروریسم سازمان ملل متحد و پیش‌گیری و مقابله با تروریسم و افراط‌گرایی خشونت‌آمیز منجر به تروریسم را دارند. این پیام روشنی می‌دهد که تروریسم در همه اشکال و مظاهر آن غیرقابل‌قبول است و کشورهای عضو تصمیم گرفته‌اند گام‌های عملی را به صورت فردی و جمعی برای پیش‌گیری و مبارزه با تروریسم بردارند.
با وجود این اجماع جهانی غیرالزام‌آور، کشورهای عضو سازمان ملل متحد به سختی با یک‌دیگر برای اجرای استراتژی همکاری کرده‌اند و عملاً اجازه ابزاری‌کردن تروریسم را به عنوان یک سیاست مخفی دولت در برابر دشمنان داخلی و خارجی داده‌اند. هیچ کشور عضو سازمان ملل به اندازه پاکستان تحت حاکمیت مستحکم نهادهای نظامی و اطلاعاتی خود در ابزارسازی بی‌وقفه تروریسم و افراط‌گرایی برای دست‌یابی به سیاست خارجی و اهداف ژئواستراتژیک خود دخیل نیست. ایجاد طالبان توسط گروه دوم در سال ۱۹۹۴ پرورش، پناه‌دادن، آموزش، تجهیز و استقرار اعضای طالبان برای تضعیف تلاش‌های بین‌المللی ثبات در افغانستان بین سال‌های ۲۰۰۱ الی ۲۰۲۱ به اندازه‌ی کافی مستند، مطالعه و گزارش شده‌است.
متاسفانه، نه پاکستان و نه سایر کشورهای عضو سازمان ملل که به‌طور ملموس بازگشت طالبان به قدرت را در سال ۲۰۲۱ تسهیل کردند، هرگز برای ایجاد یک وضعیت خطرناک‌تر در افغانستان که بیش از بیست گروه تروریستی منطقه‌ای و فراملی در آن دوباره به قدرت رسیده‌اند، پاسخ‌گو نبوده‌اند. حکومت طالبان آن‌ها به‌طور مستقیم و غیرمستقیم راهنمایی ایدئولوژیک، حمایت مادی و الهام عملیاتی را از طالبان می‌گیرند، که رهبران کلیدی آن هم‌چنان توسط سازمان ملل تحریم شده و در فهرست سیاه سازمان‌های مجری قانون بین‌المللی بزرگ، از جمله اداره‌ی تحقیقات فدرال ایالات متحده (FBI ) قرار دارند.
هبت‌الله آخوند زاده، رهبر طالبان در پیامی جدید به پیروان خود که اهداف جهادی مشترکی با دیگر گروه‌های تروریستی در جهان دارند، از ادامه‌ی مقاومت در یک جهاد گسترده فراتر از مرزهای افغانستان صحبت می‌کند: «ما یک نبرد ۲۰ ساله علیه شما به راه انداخته‌ایم. و ما تا ۲۰ سال دیگر یا بیش‌تر ادامه خواهیم داد، زیرا ماموریت ما ناقص است.» این بیانیه جاه‌طلبی‌های جهادی جهانی طالبان در همسویی کامل ایدئولوژیک و عملیاتی با دیگر گروه‌های تروریستی اسلام‌گرا در سراسر جهان را مورد تاکید قرار می‌دهد
اعضای دایمی شورای امنیت سازمان ملل و متحدان مرتبط آن‌ها نباید پیام رهبر طالبان را نادیده بگیرند. اگر آن‌ها در مورد خلاص کردن جهان از تهدیدهای فزاینده تروریسم، افراط‌گرایی و جنایت که اکنون به شدت در افغانستان تحت نظارت طالبان متمرکز شده اند و جدی هستند، باید استراتژی جهانی مبارزه با تروریسم سازمان ملل را مجدداً بررسی کنند و آن را به‌طور کامل عملیاتی کنند.
