تقریباً دو سال پس از تسلط طالبان بر افغانستان، جهادی‌هایی که از میدان‌های جنگ به مشاغل دولتی در شهر منتقل شده‌اند، آماده‌اند که از کار کناره گیری کنند.
شبکه تحلیلگران افغانستان، گزارشی را ماه گذشته منتشر کرد که در آن بررسی می کند که چگونه انها – که بسیاری شان برای اولین بار کابل را دیده بودند – زندگی شهری و نقش های جدید را پذیرفته اند.
سباوون صمیم (محقق) با پنج جهادگر که چندین سال از عمر خود را صرف جنگیدن برای طالبان کرده بودند، مصاحبه کرد. صمیم در گزارش خود نوشت: «آنها بین ۲۴ تا ۳۲ سال سن داشتند و بین ۶ تا ۱۱ سال را در رده های مختلف در طالبان گذرانده بودند ( یک فرمانده طالبان، یک تک تیرانداز، یک معاون فرمانده و دو جنگجو ) به طور کلی، همه مصاحبه شوندگان ما زمان خود را به عنوان مبارز در چیزی که جهاد می دانستند ترجیح می دادند. اکنون، خود را در غل و زنجیر بوروکراسی ادارات یک کشور می‌بینند، زیرا انها در مشاغل ملکی و موقعیت‌های امنیتی کار می‌کنند، زمان زیادی را در ترافیک و توییتر می‌گذرانند و آرزوی آرامش زندگی روستایی را دارند.
«تغییر کار در ساختارهای دولتی آنها را مجبور کرده است که به قوانین رسمی پایبند باشند که قبلاً هرگز با آنها روبرو نشده بودند. این گزارش می‌گوید که «ساعت وار کار کردن» را خسته‌کننده و تقریباً غیرقابل تحمل می‌دانند، اگرچه برخی می‌گویند که اکنون به این روال عادت کرده‌اند.»
جنگجویان سابق وقتی خود را با ماهیت پیش پا افتاده کار اداری وفق دادند، آزادی میدان جنگ را از دست دادند. حذیفه، تک تیرانداز ۲۴ ساله پیشین، گفت: «طالبان قبلاً بدون محدودیت بودند، اما اکنون ما ۲۴ ساعت شبانه روز و هفت روز هفته در یک اتاق، پشت میز و کامپیوتر می نشینیم. زندگی بسیار خسته کننده شده است؛ شما هر روز همین کارها را انجام می دهید.»
عبدالنافی، ۲۵ ساله، گفت: «در وزارت ما، کار کمی برای انجام دادن وجود دارد. بنابراین، بیشتر وقتم را در توییتر می گذرانم. ما به وای فای و اینترنت پرسرعت متصل هستیم.بسیاری از مجاهدین، از جمله من، به اینترنت، به ویژه به توییتر معتاد هستیم.»
کار دولتی با فشارها و مسئولیت هایی همراه بوده است که مردان طالب برای آنها آماده نبودند. «در زمان جهاد زندگی خیلی ساده بود. تنها چیزی که باید با آن مقابله می‌کردیم، برنامه‌ریزی برای تعارض (حملات) علیه دشمن و عقب‌نشینی بود.» مردم انتظار زیادی از ما نداشتند و ما مسئولیت کمی در قبال آنها داشتیم، در حالی که اکنون اگر کسی گرسنه باشد ما را مسئول مستقیم آن می داند.
عبدالسلام، ۲۶ ساله، می گوید: «هر اتفاقی که در افغانستان رخ می دهد، مردم ما را مقصر می دانند. حتی یک تخلف جزئی از سوی ما رسانه ها را متوجه می کند که طالبان این و آن را انجام دادند. مثل اینکه دوربین‌های تمام دنیا ما را تماشا می‌کنند.»
منصور از جنگجویان طالبان می گوید، کار به شدت در زندگی اجتماعی ما نیز تأثیر گذاشته است. «کسانی که در کابل هستند، مانند من، از ساعت ۸ صبح تا ۴ بعد از ظهر کار می کنند. بنابراین، بیشتر هفته، ما هیچ زمانی برای ملاقات با یکدیگر نداریم.»
در طول شورش، صمیم خاطرنشان می کند که این جنگجویان برای حمایت از خانواده خود نیازی به کسب درآمد نداشتند، زیرا گروه هزینه های آنها را تامین می کرد. اکنون جهاد به پایان رسیده است: آنها اکنون باید مانند دیگران برای بقای خانواده خود تلاش کنند.»
هزینه بالای کرایه خانه و معاش نسبتاً کم او مانعی برای منصور شده است که پول کافی برای نقل مکان خانواده اش به شهر را ندارد. سلام هزینه های بالای زندگی در کابل را تکرار کرد و گفت که دلش برای آزادی جهاد با نظارت اندک و هدف روشن تنگ شده است.
منبع:
تایم / ۱۷ مارچ ۲۰۲۳
https://time.com/6263906/taliban-afghanistan-office-work-quiet-quit/
