خبرگزاری راسک: طالبان در بیش از سه سال گذشته به‌صورت مداوم محدودیت‌های شدیدی را علیه کار رسانه‌ها و خبرنگاران کشور زن وضع کرده‌اند. زنان خبرنگار می‌گویند که این محدودیت‌ها ادامه فعالیت در رسانه‌های داخلی را برای‌شان دشوار ساخته است. آنان می‌افزایند که به شیوه‌های مختلف از دسترسی به اطلاعات محروم می‌شوند و در نتیجه با چالش‌های جدی‌تری روبه‌رو شده و مجبور به ترک شغل خود می‌شوند. این خبرنگاران همچنین از نهادهای داخلی و خارجی حامی رسانه‌ها به دلیل کم‌کاری و عدم پشتیبانی لازم انتقاد می‌کنند. شماری از خبرنگاران زن می‌گویند که در ادامه محدودیت‌های طالبان، این گروه آنان را از حضور در نشست‌های خبری محروم کرده است. آنان می‌افزایند که طالبان در نشست‌های خبری به آن‌ها گفته‌اند که برای خبرنگاران زن جایی در این نشست‌ها وجود ندارد.
این خبرنگاران با ابراز نگرانی از ادامه وضعیت موجود، می‌گویند که به‌صورت سیستماتیک و هدف‌مند از دسترسی آنان به اطلاعات جلوگیری می‌شود تا زنان را در کار خبرنگاری با چالش‌های بی‌پاسخ روبه‌رو کنند و مجبور به ترک وظایف خود شوند. برخی از خبرنگاران زن از سانسور غیرمستقیم شکایت دارند و می‌گویند که طالبان با گذشت هر روز شرایط کار در رسانه‌های داخلی را برای آنان دشوارتر می‌سازند. به گفته آنان، طالبان با ایجاد موانع متعدد می‌خواهند زنان را به‌طور کامل از عرصه اطلاع‌رسانی حذف کرده و خانه‌نشین کنند. این خبرنگاران تاکید می‌کنند که طالبان هیچ‌گونه همکاری با آنان انجام نمی‌دهند و در بیش‌تر موارد حاضر به مصاحبه با خبرنگاران زن نیز نمی‌شوند.
این خبرنگاران می‌گویند که طالبان به‌طور رسمی در دعوت‌نامه‌های خود برای نشست‌های مطبوعاتی می‌نویسند که برای خبرنگاران زن جایی در نشست وجود ندارد و نباید حضور پیدا کنند. محبوبه (مستعار)، یکی از خبرنگاران زن، در گفت‌وگو با روزنامه ۸صبح می‌گوید که افزایش روزافزون محدودیت‌های طالبان علیه زنان، کار در رسانه‌ها و دسترسی به اطلاعات را برای خبرنگاران زن دشوار ساخته است. به گفته او، طالبان به صراحت در دعوت‌نامه‌های خود می‌نویسند که برای خبرنگاران زن جایی وجود ندارد. او اشاره این مساله را در دعوت‌نامه‌های خبری طالبان ادامه حذف سیستماتیک خبرنگاران زن از رسانه‌ها می‌داند.
این خبرنگار می‌افزاید که در بعضی از برنامه‌هایی که برای زنان خبرنگار اجازه اشتراک داده می‌شود، آنان حق سوال کردن را به دلیل این‌که چهره‌شان در پرده تلویزیون‌ها نمایان می‌شود، ندارند.
خبرنگاران می‌افزایند که حتا زمانی که در شهر و بازار از مردم عادی مصاحبه می‌گیرند، باید حوزه مربوطه طالبان را در جریان بگذارند، در غیر این صورت، امکان هرگونه برخورد «غیرانسانی» از سوی اعضای این گروه وجود دارد. آن‌ها می‌گویند: «طالبان در پاسخ‌دهی به سوالات خبرنگاران تفاوت‌های جنسیتی قایل می‌شوند و اطلاعات را از زنان خبرنگار کتمان می‌کنند. زمانی که در فضای باز مصاحبه می‌گیریم، باید از قبل با حوزه مربوطه هماهنگی کنیم، وگرنه ممکن است با ما برخورد خشن شود و وسایل کاری‌مان شکسته شود.»
خبرنگار دیگری که نمی‌خواهد نامش در گزارش ذکر شود، می‌گوید: «رسانه‌ها هم مشکلات خود را دارند. با آن‌که معاش کمی داریم، ولی به‌خاطر این‌که صدای ما حذف نشود ادامه می‌دهیم. اما برخی از رسانه‌ها هستند که خبرنگاران زن را جواب داده‌اند و یا هم هیچ استخدام نمی‌کنند.»
طالبان در بیش از سه سال گذشته محدودیت‌های فراوانی علیه رسانه‌ها، از جمله ممنوعیت نشر تصویر و ویدیوی موجودات زنده، وضع کرده‌اند. این گروه در آخرین تصمیم خود دستور تغییر نشرات تلویزیون ملی افغانستان را به رادیو صدای شریعت داده است. در تازه‌ترین گزارش، سازمان حمایت از خبرنگاران افغانستان اعلام کرده است که خبرنگاران زن در داخل کشور با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند و نهادها، از جمله مقام‌های طالبان، از ارایه اطلاعات به آن‌ها خودداری می‌کنند. این سازمان افزوده که یک نظرسنجی میان ده‌ها خبرنگار زن برگزار کرده است که نتایج آن نشان می‌دهد که نهادهای امنیتی، آموزشی و صحی، و دفتر ریاست‌الوزرای طالبان از ارایه اطلاعات به خبرنگاران زن جلوگیری می‌کنند.
منع فعالیت زنان در رادیو و تلویزیون ملی افغانستان، جلوگیری از پوشش خبری تظاهرات و اعتراض‌های مدنی، ممنوعیت نشر موسیقی، محدودیت‌هایی در پوشش زنان و تفکیک جایگاه آنان در رسانه‌ها، ممنوعیت مصاحبه زنان با مردان و برعکس، و ده‌ها مورد دیگر از جمله محدودیت‌هایی هستند که طالبان در بیش از سه سال گذشته بر رسانه‌ها در افغانستان اعمال کرده‌اند.
