راسکRASC: افزایش زنان دستفروش در جادههای شهر کابل، گواه وضعیت رقتبار و بالارفتن سطح بیکاری در میان زنان است. شماری از زنان دستفروش در کابل، میگویند که افزایش بیکاری، فقر و نداشتن سرپرست، آنان را مجبور به دستفروشی کرده است.
معصومه، بانویی که در کنار یکی از جادههای شهر کابل ماسک میفروشد، میگوید که او برای رهایی از این وضعیت چندین بار برای کار به شهرداری کابل و دیگر دفترها مراجعه کرده؛ اما کاری به او یافت نشده است. او میافزاید که از طریق دستفروشی، روزانه ۱۰۰ تا ۱۵۰ روپیهی کابل/ افغانی درآمد دارد که با این پول میتواند تنها مصارف اولیهی فرزندانش را تأمین کند.
او میگوید: «از مجبوری آمدیم، به خاطر پنج تا نان میآیم این جا مینشینم. نان خشک میگیرم و میبرم به اولادهایم. نانآور ندارم. از ارگانها میخواهم که ما را کمک کنند تا از سر سرک جمع شویم. همین حالا اگر مرا یک جای وظیفه بدهند، پنج هزار هم معاش بدهد، من کار میکنم. صفاکاری میکنم، چندین بار به شهرداری رفتم، منحیث صفاکار، مرا استخدام نکرد.»
لیلما، بانوی دیگری است که در گوشهی دیگر شهر کابل روی کراچی آبمعدنی میفروشد. او میافزاید که با فروش هر بوتل آب، دو روپیهی کابل/ افغانی عاید کسب میکند و با پولی که از فروش آب به دست میآورد، نیازهای خانوادهاش را تأمین میکند.
لیلما، میگوید: «کارگر در خانه ندارم. مجبور هستم آب بفروشم. از یک بوتل آب، برایم دو روپیهی کابل/ افغانی میماند. سه ماه شده کرایهی خانه خود را ندادیم. دو سال است آبفروشی میکنم. یک طفلم از گرسنگی سوءتغذیه شده است. هیچ کمکی هم به ما نشده است، هیچ مردی ندارم در خانهی خود. از صبح تا شام مینشینم، کسی آب هم ازم نمیگیرد.»
در همین حال، شماری از فعالان حقوق زن، میگویند که گروه طالبان با ایجاد زمینهی کار به زنان دستفروش، میتوانند از افزایش آنان در سطح شهر کابل پیشگیری کند.
حضور گستردهی زنان دست فروش روی جادههای کابل در حالی افزایش یافته است که نهاد های جهانی کمک رسان میلیونها دالر پول برای جلوگیری از فقر و تنگدستی مردم خصوصا زنان کمک کرده اند، اما از این پولها به افراد نیاز مند چیزی داده نشده و گروه طالبان آنان را حیف ومیل نموده اند.