راسکRASC: شماری از دانش‌مندان ترکیه می‌گویند، خانواده‌ی «اولاس» که چهار دست و پا راه می‌روند را می‌توان گواهی بر «تکامل معکوس» دانست.
از ۱۹ بچه‌ی رسیت و هاتیس اولاس ـ که خودشان روی دو پا راه می‌روند، پنج
تن‌شان با چالاکی خاصی چهار دست و پا راه می‌روند، و پژوهش‌گران در نخست فکر می‌کردند که این پدیده، عقب‌گرد از تکامل بوده است.
این خانواده برای حرکت به جای مشت، از کف دست استفاده می‌کنند و همین باعث شده کف دست شان پر از پینه باشد.
دانش‌مندانی که این پدیده را تکامل معکوس نامیده بودند، از طرف کارشناسان دیگر مورد نقد قرار گرفتند چرا که گروه دوم معتقد بودند این پدیده ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی باشد.
صفیه، هاجر، صنم، امینه و برادرشان حسین سال‌ها توسط اهالی سنگ‌دل روستایی در «استان هاتای» در جنوب ترکیه نزدیک مرز سوریه، با پرتاب سنگ و تمسخر، آزار و اذیت شده‌اند.
یکی دیگر از بچه های این خانواده نیز چهار دست و پا راه می‌رفت که در پنج سالگی درگذشت.
هیچ کدام از این پنج نفر که سن شان بین ۲۵ تا ۴۱ است به مدرسه نرفته‌اند اما توانایی این را داشته‌اند که به میزان نیاز برای ارتباط با سایر اعضای خانواده کُردی یاد بگیرند.
دانش‌مندان ترکیه‌ای در ابتدا گمان می‌کردند که این پدیده به دلیل اختلالی به نام «سندرم اونر تان» است که افراد مبتلا به آن چهار دست و پا راه می‌روند و ناتوانایی های شدید یادگیری دارند و آن را شکلی از «تکامل معکوس» دانستند.
اما این نظریه با انتقاد روان‌شناس بریتانیایی، نیکلاس هامفری مواجه شده و او پس از این که این خانواده را از نزدیک مشاهده کرد، آن نظریه را «غیر مسوولانه» و «توهین آمیز» خواند.
هامفری و دو کارشناس بریتانیایی دیگر به نام‌های راجر کینس و جان اسکویلس معتقد بودند که این طرز عجیب راه رفتن به خاطر تجمیع دو پدیده‌ی نادر است. آن ها معتقدند دلیلش شرایط ژنتیکی و تکاملی است.
این پنج فرزند که والدین شان خویشاوندی دوری با هم دارند، از یک آسیب مغزی به نام cerebellar ataxia رنج می‌برند که باعث می‌شود حفظ تعادل بر روی دو پا برایشان دشوار باشد.
در مقاله‌ای که بعدتر هامفری، اسکویلس و کینس نوشتند، آمده، از آن جایی که برای وقوع این پدیده، عوامل مختلف ژنتیکی، فیزیولوژیک، روان‌شناختی و اجتماعی در کنار هم جمع شده بوده‌اند، تکرار آن بعید به نظر می‌رسد، شاید هرگز دوباره چنین اتفاقی واقع نشود.
