خبرگزاری راسک: نزدیک به دو سال می‌شود که دروازههای مکاتب و دانشگاهها به روی دختران افغانستان بسته‌شده است و زنان شاغل نیز از حق کار محروم شده‌اند.
این گزارش روایتی دو دختری است که با مسدود‌سازی دروازههای نهادهای آموزشی و محدویت بر تحصیل‌شان از سوی گروه طالبان به امراض روانی و افسردگی شدید دچار شده‌اند.
ثائنا دختری که دیگر تحمل ندارد و اکنون صبرش به پایان رسیده است، ثائنای ۱۹ ساله؛ متعلم صنف دهم مکتب بود و قبل از رویکارآمدن گروه طالبان با ذوق و علاقه‌ی شدید به دروسش ادامه می‌داد که به یک‌باره صدای فیر و جنگ آرزو‌هایش را به خاک یک‌سان کرده و به تاراج برد.
او در مصاحبه‌ی اختصاصی از درد‌های پنهان وجودش سخن می‌زند و می‌گوید:«من و دیگر دوستانم با هم خیلی صمیمی بودیم درس و مشق ما را باهم یک‌جا انجام می‌دادیم و در بین ما هر کس بیش‌تر می‌دانست به دیگری کمک می‌کرد تا او هم بداند؛ اکنون که نزدیک به دوسال است دوستان درس و مشقم را ندیده ام بسیار افسرده شدم و غمگینم.»
این تنها بخشی از درد ناگفته‌ی اوست چون آپارتاید جنسیتی از دیر زمانی صف زنان و مردان را در افغانستان و کشور‌های مرد سالار از هم جدا کرده و زنان نسبت به مردان حق و حقوق کم‌تری در چنین جوامعی دارند و اکثر مواقع نظر آنان نادیده گرفته می‌شود، چون به باور مردان چنین جوامعی زن ناقص‌العقل است و حق نظر ندارد.
ثائنا در ادامه صحبت‌هایش گفت:« آرزو داشتم روزی که دروس‌ام به پایان رسید به تحصیلات خود در رشته‌ی پزشکی ادامه دهم و یک پزشک لایق از خودم بسازم تا بتوانم برای مردم و هم‌وطنانم خدمت کنم اما زمان و مکان هر دو به من و دوستانم اجازه نداد و علیه من و دیگر دختران ایستاد.»
قصه‌های ناگفته‌ی او و دیگر دخترانی که نسبت به ادامه‌ی تحصیل‌شان دل‌گرم بودند و آرزو می‌کردند روزی در افغانستان قله‌های بلندی را طی کنند، خیلی متفاوت نیست در گوشه‌های دیگر هم‌چنین آرزوی‌های برباد رفته را می‌توان به وضوح دید زنان و دخترانی که همه به حاشیه رانده شده‌اند و آرمان‌ها و برنامه‌های شان به یک‌بارگی سر به نیست شد؛ آری آنان می‌خواستند روزی مثل مردان در جامعه شگوفا باشند و هم‌قدم با مردان در اداره و تنظیم جامعه سهم بگیرند.
ثائنا همچنان گفت:«از روزی که دروازههای مکاتب به روی ما بسته شده بعضی از دوستان نزدیکم به من می‌گویند دیگر شاید درس خوانده نتوانیم و امیدی به باز شدن مکاتب ما نیست.»
هنچنان گزارش‌ها می‌رسانند، بعد از این‌که مکاتب دختران در سراسر افغانستان از سوی گروه طالبان مسدود شد بسیاری از دانش‌آموزان مکاتب به ازدواج‌های اجباری تن دادند و جای تحصیل علم را با ازدواج زود هنگام عوض کردند.
در همین حال معصومه محصل سال آخر دانش‌کده‌ی اقتصاد در یکی از دانش‌گاه‌های دولتی می‌گوید:«ما واقعا به آینده امیدوار بودیم و خوب درس می‌خواندیم روزانه یادم است که چهار الی پنج ساعت با دوستانم در خانه‌ی یکی از ما می‌نشستیم و درس می‌خواندیم تا برای فردا آماده باشیم؛ همیشه بعد از تمام‌شدن درس دور هم می‌نشتیم و با هم از برنامه‌های آینده سخن می‌زدیم، فعلا من کم‌تر دوستانم را می‌بینم و اکثر مواقع که دوستانم را دیده‌ام بسیار ناراحت و ناامید بودند.»
با رویکارآمدن گروه طالبان زنان در افغانستان از هر وقت دیگر بیش‌تر به حاشیه رانده شدند و از حق و حقوق انسانی و مدنی محروم شدند.
قصه‌ی خشونت و تشدد بر زنان از دیر زمانی در افغانستان ادامه داشته و تفاوت زن و مرد درد تمام زنان این جغرافیا را تشکیل می‌دهد.
گفتنی‌ست با حاکمیت دوباره‌ی گروه طالبان در افغانستان زنان از حق و حقوق اساسی شان محروم شدند و این گروه بارها گفته، حاضر نیستند در چنین شرایطی دروازههای مکاتب و دانشگاهها را به روی دختران باز کنند و یا هم اجازه‌ی کار را به آنان بدهند.
