خبرگزاری راسک: شماری از باشندگان استان بلخ در شمال کشور از افزایش بهای مواد اولیه‌ی غذایی شکایت کرده، میگویند که گروه طالبان توانایی و ظرفیت کنترول قیمتها را در بازارهای کشور ندارند.
آنان تاکید کردند باوجودی که در چند روز گذشته نرخ دالر در برابر روپیه‌ی کابلی/ افغانی کاهش یافته اما بهای مواد اولیه‌ی غذایی نه تنها که پایان نیامدهاست بلکه همچنان افزایش یافته‌است.
در بازارهای افغانستان بشمول استان بلخ یک بوری آرد ۵۰ کیلوگرام حدود دو هزار روپیه‌ی کابلی/ افغانی، یک بوری برنج ۲۴ کیلوگرام سه هزار روپیه‌ی کابلی /افغانی، یک بوتل روغن پنج لیتر مبلغ ۶۰۰ روپیه‌ی کابلی /افغانی روزانه معامله می‌شود.
به همین منوال؛ نرخهای سایر مواد اولیه‌ی زندگی در بازارهای کشور نسبت به ماههای گذشته افزایش پیدا کرده که نگرانیهای جدی را در میان باشندگان استان بلخ به میان آوردهاست.
این باشندگان با اشاره به وضعیت بد اقتصادی زندگی مردم میگویند که اکثریت مردم نه تنها که بیکار هستند، توانایی مالی برای خریداری یک بوری آرد و یا هم برنج را ندارند.
آنان به این باوراند که در دو سال گذشته در دوران حاکمیت گروه طالبان در افغانستان میزبان بیکاری، فقر و تنگدستی به صورت بی‌‌پیشینه افزایش یافته و شدیداً مردم نگران استند.
باشندگان بلخ علاوه بر این که فقر را یکی از چالشهای جدی در برابر شهروندان کشور بشمول این استان میدانند، همچنان بلندبودن بهای مواد اولیه‌ی غذایی را نیز یکی دیگر از مشکلات مردم عنوان کرده‌اند.
سخی‌داد یکی از باشندگان استان بلخ میگوید که خانوادههای زیادی در این استان وجود دارد که توانایی خریداری مواد اولیه‌ی غذایی را ندارند و با مشکلات شب و روز شان را سپری میکنند.
وی به این باور است که نرخ بهای مواد اولیه غذایی وابسته به بهای دار در برابر روپیه‌ی کابلی / افغانی است که در این روزها دالر هم کاهش یافته اما قیمتهای مواد اولیه در بازارهای استان بلخ افزایش یافته‌است.
سید مهدی یکی دیگر از باشندگان بلخ که در شهرمزارشریف تاکسی‌رانی میکند، گفت:« من با مشکلات زیاد روزانه پول پیدا میکنم اما وقتی که به بازار میروم قیمت همه چیز بلند است و نمیتوانم که ضروریات خانواده‌ی خود را تکمیل نمایم.»
این شهروند مزارشریف از گروه طالبان نیز انتقاد کرده، میگوید که در نخست بعضی وعدههای را طالبان در باره‌ی کاهش نرخ داده‌بودند اما حالا که دیده می‌شود نه تنها که طالبان نخواسته و یا نتوانستهاند این کار را انجام دهند بلکه بهای مواد غذایی افزایش پیدا کرده‌است.
هممانند این دو باشنده‌ی استان بلخ سایر باشندگان نیز از بلندبودن بهای مواد اولیه‌ی غذایی و نیز نبود اشتغال شکایت کرده، میگویند که مردم از ناچاری و سختی روزگار به ستوده آمدهاند.
آنان به این باوراند که در هر محل استان بلخ خانوادههای وجود دارند که نان‌خوردن برای شب شان را ندارند و همسایههای شان با آنان کمک و همکاری میکنند که این وضعیت ناگوار است.
همایون اشرفی استاد دانش‌کده‌ی اقتصاد در استان بلخ به خبرگزاری راسک وضعیت بد اقتصادی زندگی مردم را تایید کرده، میگوید که این وضعیت سبب بی‌ثباتی در اجتماع نیز میگردد.
وی فراهم‌سازی اشتغال، کنترول بهای مواد اولیه غذایی و غیر غذایی، توجه به وضعیت زندگی مردم و نیز تلاش بر بهبود اقتصاد کشور را از مسوولیتها و مکلفیتهای دولت می‌پندارد.
این استاد دانش‌گاه در استان بلخ معتقد است که نبود اشتغال از سالهای گذشته به این طرف وجود داشته اما در دو سال اخیر میزان آن افزایش یافته که قابل تمرکز و فکر میباشد.
آقای اشرفی عوامل بلندبودن بهای مواد اولیه‌ی غذایی را عدم ثبات اقتصادی و مالی، نبود تولیدات داخلی و نیز عدم پالیسی مشخص برای کنترول بهای مواد اولیه از طرف حکومت عنوان کرد.
استاد همایون به این باور است تا زمانی که اشتغال دایمی برای شهروندان فراهم نشود و نیز اقتصاد کشور ثبات پایدار پیدا نکند، وضعیت اقتصادی خانوادههای افغانستان بهبود پیدا نخواهد کرد.
او به این باور است که باید دولت در راستای اشتغال‌زایی برنامهها و پالیسیهای جامع را طرح‌ریزی کند و نیز فابریکه‌‌های تولیدی و صنعتی در کشور ایجاد و به فعالیت آغاز کنند.
این گفتهها در حالی مطرح می‌شود که باشندگان بلخ تاکید میکنند اگر وضعیت به همین گونه ادامه یابد و به زندگی مردم توجه صورت نگیرد، پیامدهای منفی و ناگواری در پی خواهد داشت.
آنان هر چند از گروه طالبان هیچ گونه امیدی مبنی بر بهبود وضعیت اقتصادی مردم و کشور ندارند اما گفتند که اگر طالبان کار میکنند باید در بازارهای کشور نرخ را کنترول کنند.
نمایندگان طالبان در چند ماه گذشته در برخی از مغازههای کشور در پایتخت (کابل) و سایر شهرها بهشمول مزارشریف میرفتند و نرخها را شکلی و حضوری کنترول میکردند که به عقیده‌ی باشندگان بلخ این کار هیچ دردی از مردم را دوا نمیکند.
این باشندگان میگویند که اگر واقعا طالبان میخواهند که به مردم خدمت کنند باید پالیسی و برنامهی مشخصی را در این راستان طرح‌ریزی کنند اما که ظرفیتها و تواناییهای طالبان که دیده می‌شود، توانمندی این کار را ندارند و آنان تنها به فکر و جیب خود هستند.
گفتنیست که طالبان در دو سال گذشته نتوانستهاند نه تنها در بلخ که یکی از بزرگترین استانهای کشور است، زمینه‌ی اشتغال را بوجود بیاورد بلکه در سایر استانها هم در راستای اشتغال‌زایی و از بین‌بردن فقر و تنگدستی ناکام بوده‌اند.
