نویسنده: کی‌خسرو باختریان
طالبان با برگزاری کانکور مذکر، غیرت افغانی و زن‌ستیزی خود را نمایش و تبارز دادند. اگر قبل از این کشورهای جهان شک داشتند، بعد از این باید بدانند طالبان یک گروه قومی و زن‌ستیز استند که فرهنگ عقب‌مانده، بدوی و جاهلانه دارند و هیچ نسبتی با جهان مدرن و معاصر ندارند. اما دردآور این استکه کشورهای جهان به گونه‌های متفاوتی با طالبان هم‌سویی و هم‌دلی می‌کنند. از روزی‌که طالبان برگزاری کانکور مذکر خود را نمایش و مانور می‌دهند و می‌گویند پسران همه به دانش‌گاه‌ها راه یافته‌اند، متاسفانه هیچ کشوری حتا واکنشی در حد صدور اعلامیه‌ای نشان نداد که برگزاری کانکور مذکر طالبان را تقبیح کند. درحالی‌که در جهان معاصر در کشوری بنام افغانستان پیش چشم کشورهای جهان و ده‌ها نهاد و سازمان حقوق‌بشری بین‌المللی، فاجعه‌ای بشری رخ داد که زنان یک کشور نتوانستند برای جنس خود در کانکور شرکت کنند.
فاجعه‌ی بشری‌ای‌که با برگزاری کانکور مذکر طالبان در افغانستان اتفاق افتاد، واقعا بی‌پیشینه و غیرقابل تصور بود، اما واقعیت این استکه این فاجعه رخ داده و هیچ کشور و نهاد و سازمان بین‌المللی‌ای واکنشی نداشته است. این فاجعه‌ی بشری از دو چشم‌انداز قابل بحث است: از یک‌طرف واقعیت فاجعه استکه در افغانستان رخ داده و از طرفی دیگر برخورد کشورهای جهان و نهادها و سازمان‌های بین‌المللی در قبال این فاجعه است. متاسفانه برخورد کشورهای جهان و نهادهای بین‌المللی در قبال این فاجعه، تاسف‌آور است.
فاجعه‌های بشری به شیوه‌های متفاوتی رخ می‌دهند که ممکن طبیعی باشند و ممکن در اثر خطای بشری یا عصبیت بشری رخ دهند، اما مهم این استکه کشورهای جهان در قبال فاجعه‌ای چگونه برخوردی نشان می‌دهند. با برگزاری کانکور مذکر طالبان، فاجعه در افغانستان صورت گرفت، اما کشورهای جهان برخوردی در قبال این فاجعه نشان ندادند. این فاجعه، طبیعی یا خطای انسانی نبود، بلکه بنابر عصبیت طالبان به صورت عمدی و قصدی صورت گرفته است. بنابراین، کشورهای جهان بایستی در برابر چنین فاجعه‌ای عمدی و قصدی علیه بشریت، واکنش جدی و اقدام عملی نشان می‌دادند.
گروهی بنام طالبان بنابر عصبیت قومی همه‌ی زنان یک کشور را از آموزش و شغل محروم می‌کنند؛ آیا این محرومیت عمومی اقدام ضدِبشری علیه بشریت نیست؟ زنان افغانستان بشر نیستند؟ درصورتی‌که زنان افغانستان بشر استند، اقدام کشورهای جهان و سازمان ملل در قبال حمایت زنان افغانستان و سرزنش طالبان برای جنایتی را که علیه زنان انجام داده‌اند، چیست؟ با اندوه و درد باید گفت کشورهای جهان و سازمان ملل در قبال این فاجعه و جنایت که در واقعیتِ امر علیه بشریت است، واکنشی نداشته‌اند. زنان افغانستان بخشی از جامعه‌ی بشری استند. بنابراین، هرگونه جنایتی علیه زنان افغانستان، بایستی جنایت علیه بشریت تعبیر شود. اما تا هنوز جنایت طالبان علیه زنان افغانستان از طرف کشورهای جهان به رسمیت شناخته نشده است. کشورهای جهان با زنان افغانستان حتا هم‌دلی‌ای نشان نداده‌اند؛ برخلاف ملا و مفتی فرستاده‌اند که برای طالبان تبلیغ و سفیدنمایی کنند. همه می‌بینیم حکومت انگلستان ملا و مفتی برای سفیدنمایی و تبلیغ طالبان به کابل فرستاده است.
زنان افغانستان از طرف جامعه‌ی جهانی مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند و از طرف افراد عصبی قوم پشتون که در راس طالبان قرار دارند قربانی شده‌اند. حقیقت دردآور این است، قبیله‌های مردسالار پشتون سال‌ها است دختران‌شان را به مکتب نمی‌گذارند و اجازه‌ی کار نمی‌دهند. در ۲۰ سال حکومت کرزی و غنی نیز قبیله‌های پشتون دختران خود را به مکتب نگذاشته بودند. همه به یاد داریم در برخی از ولایت‌های پشتون‌نشین در حکومت کرزی و غنی حتا یک دختر در سال از مکتب فارغ نمی‌شد. مثال می‌دهم در پکتیکا در یک سال آموزشی فقط یک دختر از صنف ۱۲ فارغ شده بود.
واقعیت اجتماعی و فرهنگی جامعه‌ی مردسالار پشتون زن‌ستیز است و طالبان واقعیت فرهنگی و اجتماعی جامعه‌ی پشتون را انجام می‌دهند. این‌که زنان را از آموش و شغل محروم کرده‌اند، طبق رسم و رواج و ارزش‌های جامعه‌ی پشتون عمل کرده‌اند. اما در این میان زنان مردم تاجیک، هزاره و اوزبیک قربانی عصبیت مردان جامعه‌ی پشتون شدند. زیرا جامعه‌ی تاجیک، هزاره و اوزبیک علاقه‌مندند که دختران‌شان درس بخوانند و زنان جامعه‌شان شغل داشته باشند و در ۲۰ سال گذشته مردم تاجیک، هزاره و اوزبیک با علاقه و اراده از آموزش دختران و شغل زنان حمایت کردند و دختران خود را گذاشتند درس بخوانند و زنان شغل داشته باشند.
موضع جامعه‌ی پشتون در قبال درس و شغل زنان پیش از به قدرت رسیدن طالبان مشخص بود که مخالف آموزش و شغل زنان جامعه‌ی پشتون بودند، اما پس از به قدرت رسیدن طالبان، زن‌ستیزی خود را در کل افغانستان در جامعه‌ی تاجیک، هزاره و اوزبیک نیز تعمیم دادند و زنان اقوام غیرپشتون را قربانی عصبیت و جهالت قومی خود کردند.
این‌که کشورهای جهان در قبال این عصبیت و جهالت قومی سکوت می‌کنند و قربانی‌شدن زنان افغانستان را خون‌سردانه تماشا می‌کنند، خیلی دردآور است. درست این استکه کشورهای جهان در قبال این عصبیت و خشونت قومی علیه زنان افغانستان موضع بگیرند و این خشونت و عصبیت قومی علیه زنان را محکوم کنند و از آموزش و شغل زنان عملا حمایت کنند. این حمایت درصورتی ممکن استکه به براندازی طالبان باید فکر شود. زیرا گروه قومی‌ای بنام طالبان بخشی از جامعه‌ی بشری را که زنان افغانستان باشند به گروگان گرفته‌اند.
