خبرگزاری راسک: محصول دو سال سلطهی گروه طالبان برکشور؛ افغانستان با داشتن هشت‌و نیم میلیون شهروند آواره، پس از سودان دومین کشور گرسنه با وضعیت اضطراری و نخستین کشور غم‌گین در جهان خوانده شدهاست. مردم افغانستان زیر سلطهی گروه طالبان در حالی گرسنه‌ترین انسان‌های دنیا پس از سودان خوانده شده‌اند که این گروه در دو سال سلطه بر افغانستان بیش‌ترین معادن طبیعی کشور را بدون هر نوع شفافیت و پاسخ‌دهی به‌مردم در خصوص قرارداد و پول‌های به‌دست آمده از این سرمایه‌ی ملی، آن را توسط کمپنی‌های چینی و پاکستانی استخراج نموده در دو سال گذشته از آغاز کار استخراج یا قرارداد این منابع طبیعی کشور اطلاع‌رسانی کرده‌اند.
در تازه‌ترین گزارش نشر‌شده از سوی برنامه‌ی جهانی غذا، افغانستان پس از سودان دومین کشور گرسنه‌ی جهان گفته شدهاست. درگزارش این سازمان آمده‌است، که سودان، افغانستان و جمهوری کنگو سه کشوری هستند که با جمعیت بیش‌تری از افراد در سطح گرسنگی اضطراری نسبت به‌سایر کشورهای جهان قرار دارند.
از سوی هم یک سازمان جهانی کمک‌کننده‌ی بشری برای کودکان، موسوم به «نجات کودکان» درگزارش تازه‌ای اعلام کرده‌است که ۶.۶ میلیون شهروند افغانستانی در این کشور با گرسنگی شدید دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند که بالاترین میزان گرسنگی در کشورهای جهان است.
در این گزارش هم‌چنان آمده‌است؛ افغانستان، جمهوری آفریقای مرکزی، جمهوری دموکراتیک کنگو، هایتی، سومالی، سودان‌جنوبی، سودان و یمن دارای بالاترین تعداد افراد گرسنه و سوءتغذیه در جهان هستند.
افغانستان در حالی در رده‌بندی کشورهای گرسنه‌ی جهان با داشتن نزدیک به‌هفت میلیون شهروند گرسنه پس از سودان در رتبه‌ی دوم قرار گرفته‌است که ارقام گرسنگی در کشور پیش از به‌قدرت‌رسیدن گروه طالبان به‌دو و نیم میلیون تن می‌رسید، اما این رقم پس از دو سال سلطهی این گروه نزدیک به‌هفت میلیون تن افزایش یافته‌است.
پس از سلطهی گروه طالبان برکشور در حالی فقر به‌صورت گسترده دامن‌گیر مردم افغانستان شدهاست که این گروه به‌صورت هفته‌گی بسته‌های چهل میلیون دالری سازمان‌های جهانی را تحت عنوان کاهش فقر و کمک به‌نیازمندان از سوی جامعه‌ی جهانی و سازمان‌های کمک‌کننده دریافت نموده اما چگونگی مصرف و توزیع این پول‌ها و مواد کمک‌شده به‌نیازمندان را در کابل و استان‌های کشور زیر نظر داشته، اکثر آن را اعضای این گروه و خانواده‌های شان دریافت می‌کنند.
از سوی دیگر، گروه طالبان پس از سلطه بر افغانستان، معادن طبیعی کشور را که از غنی‌ترین ذخایر طبیعی جهان بوده و سه تریلیون دالر ارزش دارند در هم‌کاری با کمپنی‌های چینی و پاکستانی زیر زره‌بین داشته و در دو سال گذشته این دارایی کشور را که ناجی فقر کنونی و امید نسل‌های آیندهی کشور خوانده می‌شوند به‌دور از هر نوع نظارت ملی و جهانی و عدم رعایت معیارهای جهانی استخراج نموده، با نشر اطلاعاتی از آغاز استخراج و قرارداد آن‌ها برای خویش آن را دست‌آورد تلقی می‌کنند.
در تازه‌ترین مورد، باختر خبرگزاری دولتی تحت اداره‌ی گروه طالبان با لیلام زمرد استان پنج‌شیر گفته بود که این گروه برای اولین‌بار در یک پروسه‌ی شفاف و رقابتی به‌ارزش ۴۴ میلیون روپیهی کابلی پول رایج در افغانستان زمرد استان پنج‌شیر را فروخته‌اند، اما به‌گونه‌ی شفاف در دو سال گذشته این گروه نه‌گفته‌اند که پول‌های به‌دست‌آمده از فروش و استخراج این گنجینه‌های طبیعی کشور و دارایی مردم را در کجا و چگونه مصرف کرده‌اند.
آگاهان اقتصادی و شهروندان کشور، فقر و گرسنگی موجود در افغانستان را بیش‌تر از آن‌چه توسط سازمان‌های جهانی گزارش میشود، خوانده و گفته‌اند، بیش‌تر از نصف افراد جامعه زیر سلطهی گروه طالبان در حال حاضر به‌دلیل آن‌چه آنان گرفتن کار مردم از سوی این گروه، سپردن‌کار، تنها به‌اعضای گروه خویش، استفاده‌ی شخصی و گروهی از دارایی مردم و پول‌های کمک‌شده از سوی جهان و هم‌چنان عدم اعتماد سرمایه‌گذاران به‌نظام این گروه مبنی بر سرمایه‌گذاری در افغانستان خوانده و گفته‌اند، گرسنگی و فقر در کشور به‌شدت رو به‌گسترش بوده و گروه طالبان در کنار این‌که هیچ برنامه‌ا‌ی در این راستا ندارند، توجه‌ی چندانی هم‌چنان بر وضعیت زندگی شهروندان نداشته و در تلاش ثروت‌اندوزی برای خویش و اعضای گروه خود هستند.
جلال‌الدین جویا آگاه مسایل اقتصادی، وضعیت بد حقوق‌بشری، رشد بی‌پیشینه‌ی فقر و بحران گرسنگی در کشور را بزرگترین محصول سلطهی گروه طالبانی در افغانستان دانسته و گفته‌است، اگر این گروه پول‌های به‌دست آمده از استخراج معادن کشور را که از آغاز سلطه تا کنون به‌قرارداد داده‌اند به‌گونه‌ی شفاف و در یک پروسه‌ی قانونی به‌مصرف رسانیده، برای خویش ثروت‌اندوزی نکنند و هم‌چنان این پول‌ها را در کنار بسته‌های کمکی در جامعه گردش دهند، می‌تواند در زمینه‌ی کاهش گرسنگی مردم کشور تاثیر قابل‌توجه داشته باشد.
به گفته‌ی این آگاه اقتصادی: « اما با تاسف که نه پروسه‌ی استخراج معادن شفاف‌است، نه پول آن به‌مردم تعلق می‌گیرد و نه گروه طالبان در زمینه‌ی کاهش گرسنگی مردم توجه دارند. با نبود این سه روی‌کرد مهم بر زندگی اقتصادی مردم از سوی گروه طالبان، ممکن‌است بحران گرسنگی در کشور بیش‌تر افزایش یابد.»
از سوی دیگر یک باشنده‌ی کابل به‌نام احمد طارق در صحبت با خبرگزاری راسک گفته‌است، با وجود این‌که او و دو برادر جوانش در کابل در یک خانواده‌ی هشت نفری زندگی می‌کنند، و توانایی انجام کار را هم‌چنان دارند اما نبود کار و نپذیرفتن آنان در ادارات دولتی از سوی گروه طالبان به‌دلیل تاجیک‌بودن منجرشده‌است که با وجود تلاش برای دریافت و انجام‌کارهای شاقه حتا کراچی‌رانی، نتوانند غذای شکم‌سیر برای اعضای خانواده‌ی خویش فراهم کنند و شب‌ها را با امید دریافت غذا از هم‌سایگان، گرسنه سپری می‌کنند.
از سوی دیگر یک کارمند بیمارستان نظامی چهارصد بستر ارتش گروه طالبان می‌گوید، او تنها نان‌آور خانواده‌ی شش نفری‌است و در نظام پیشین در این بیمارستان دوازده‌هزار روپیهی کابلی، معاش دریافت می‌کرد، اما شش ماه میشود که گروه طالبان او را از وظیفه برکنار نموده و با فروش تمامی اجناس منزل برای تهیه‌ی نان خشک فرزندانش تا حال توانسته‌است زنده بماند، اما از این به‌بعد نگران جدی آیندهی فرزندانش است. به‌گفته‌ی او: « در مندوی کابل جوالی‌گری می‌کنم، روزانه ۶۰ روپیهی کابلی کار می‌کنم و با پرداخت کرایه‌ی موتر تنها روزانه می‌توانم چهار نان خشک را برای ۲۴ ساعت به‌شش عضو خانواده‌ی خویش تهیه کنم.»
