جوانان تاجیک در این چند روز در کابل پی‌هم با انگیزه‌ی قومی و هدف‌مندانه توسط طالبان کشته می‌شوند. این گروه چند روز پیش مطیع‌الله فتح‌زاده را در زندان پل‌چرخی زیر شکنجه کشتند. یک جوان پنج‌شیری تاجیک دیگر را در کابل پیش چشم خانواده‌اش بدون هیچ دلیل و جرمی تیرباران کردند. هر روز در پنج‌شیر و کابل افراد تاجیک را گرفتار و زندانی می‌کنند. اکثر این افراد از ولایت پنج‌شیر استند. یک روز قبل چند جوان پنج‌شیری که کلاه پکول بر سر گذاشته بوده‌اند، در دارالامان کابل مورد اهانت طالبان قرار می‌گیرند و این جوانان از افراد طالبان می‌خواهند که برای لباس اهانت نکنند، اما طالبان چهار تن این جوانان را تیرباران می‌کنند و سه تن دیگر را به جای نامعلومی انتقال می‌دهند.
این‌همه کشتار و گرفتاری بدون دلیل و جرم با انگیزه‌ی عصبیت قومی صورت می‌گیرد و جوانان تاجیک را برای این‌که تاجیک استند، می‌کشند. حقیقت این است که این‌گونه کشتارهای هدف‌مندانه برای نسل‌کشی صورت می‌گیرند.
اگرچه مردم تاجیک هرچه کشته می‌شوند به رخ خود نمی‌آورند، تحمل می‌کنند و نمی‌گویند نسل‌کشی می‌شویم، اما نسل‌کشی مردم تاجیک به‌صورت هدف‌مندانه جریان دارد. بنابراین برای این قتل‌ها و گرفتاری‌های هدف‌مندانه باید صدا بلند کرد.
شماری را در محضر عام تیرباران می‌کنند و شماری را گرفتار می‌کنند و در زندان‌ها زیر شکنجه می‌کُشند. این‌که مردم تاجیک خاموشانه این رنجِ کشتار و ستم را تحمل می‌کنند و صدا بلند نمی‌کنند به فرهنگ اجتماعی این مردم ارتباط دارد و تصور می‌شود اگر برای تجاوز، کشتار و… صدا بلند کنند، نوعی از شکایت، التماس، تضرع و بی‌غیرتی در برابر دشمن تلقی می‌شود.
مستندسازی، اطلاع‌رسانی و نشان‌دادن این کشتار قومی برای جهانیان تضرع و التماس در برابر دشمن نیست، بلکه بیان واقعیت است و در بیان واقعیت باید صریح و آشکار عمل کرد و تجاوز، ستم و کشتار طالبان را برملا ساخت تا پرونده‌ی نسل‌کشی تاجیکان توسط طالبان باز شود و ثبت تاریخ شود.
باز شدن پرونده‌ی نسل‌کشی و ثبت تاریخ شدن کشتار به معنای این است‌که سندی می‌ماند و روزی مجریان این نسل‌کشی و ستم باید پاسخ دهند. اگر نسل‌کشی تاجیکان توسط طالبان اطلاع‌رسانی، مستندسازی و ثبت تاریخ نشود، سندی نمی‌ماند؛ طبعا در نبود سند، ستم‌گران در آینده راحت خواهند بود.
هر کسی‌که استیم و در هر جایی‌که قرار داریم، با هر وسیله و امکانی باید کشتار، گرفتاری، تجاوز و ستم طالبان را بر مردم مستند بسازیم و با رسانه‌ها شریک کنیم تا از طریق رسانه‌ها اطلاع‌رسانی شود. شاید اهمیت این کار را درک نکنیم، اما این کار خیلی اهمیت دارد و در نفسِ خود نوعی از مبارزه برای حق و آزادی است.
