خبرگزاری راسک: افزایش رشوت‌ستانی از سوی گروه طالبان در کابل و دریافت پول هفته‌وار از کراچی‌رانان و دست‌فروشان در پایتخت، درکنار فقر و نبودِ کار، مردم را به ستوه آورده می‌گویند، درکنار رشوت‌ستانی، فحش ناموسی، توهین و تحقیر اعضای گروه طالبان و فقر موجب شده‌است که به خودکشی فکر کنیم.
افغانستان زیر سلطه‌ی نظام طالبانی، روزهای پرماجرا و دردناکی را سپری می‌کند. کم‌تر افرادی را می‌توان سراغ کرد که زیر سلطه‌ی نظام طالبانی از ظلم، جنایت، شکنجه و استبداد این‌گروه روایت دردناکی برای گفتن نداشته باشد.
با آن‌که بغض و درد، دل میلیون‌ها شهروند افغانستانی را مملو ساخته و آرامش روحی و روانی مردم کشور را برهم زده است، اما استبداد قبیله‌ای حاکم در افغانستان به اندازه‌ای وحشت‌ناک، ظالمانه و استبدادی است که حتا افراد نمی‌توانند دردهای پنهان خود را با نزدیک‌ترین دوستان خویش از ترس جاسوس‌های این‌گروه مبنی بر بازداشت و شکنجه، شریک سازند.
گروه طالبان در دوسال سلطه‌ی ظالمانه بر افغانستان با رفتارهای عقده‌مندانه و انتقام‌جویانه‌ی‌شان، جامعه‌ی غیرپشتونی را گروگان گرفته و از تمامی ابزارهای دست‌داشته‌ی خویش برای ظلم علیه اقوام غیرپشتون عمدتاً تاجیک‌ها و هزاره‌ها استفاده می‌کنند.
براساس یافته‌های خبرگزاری راسک، رشوت‌ستانی در ادارات حکومتی گروه طالبان به بلندترین حد رسیده و ادارات مختلف این‌گروه با اخذ رشوت از مراجعین با هم رقابت می‌کنند.
وزارت معادن، دادستانی‌کل، وزارت داخله، ریاست شهرداری و ریاست پاسپورت گروه طالبان از فاسدترین ادارات دولتی این گروه بوده که هرکدام به نوبه‌ی خود در اخذ رشوت از مردم از هم پیشی گرفته‌اند.
بربنیاد اطلاعاتی که منابع شهری در دست‌رس خبرگزاری راسک قرار داده‌اند، افراد گروه طالبان در تمامی نواحی شهرکابل برای دست‌فروشان و کراچی‌رانان به صورت هفته‌وار، پولی را به عنوان باج یعنی «رشوت تعیین» کرده و از میان دست‌فروشان وکراچی‌رانان در هر منطقه‌ی مزدهم شهر، یک نماینده گماشته‌اند که در روزهای اخیر هفته از هر دست‌فروش و کراچی‌ران کنار سرک‌ها چهارصد تا پنج‌صد روپیه‌ی کابلی، پول جمع‌آوری نموده و به آمران حوزه‌ی گروه طالبان می‌دهند تا به آنان اجازه دهند با استفاه از کراچی دست‌فروشی کنند.
یکی از کراچی‌رانانِ دست‌فروش که در منطقه‌ی پنج‌صدفامیلی، از مربوطات ناحیه‌ی یازدهم شهرکابل به اسم احمدحامد روی کراچی ترکاری‌فروشی می‌کند، به راسک گفته‌است که از چندین ماه بدین‌سو به صورت هفتگی چهارصد روپیه‌ی کابلی/ پول رایج کشور به نماینده‌ای که آمریت حوزه‌ی امنیتی گروه طالبان برای جمع‌آوری پول از دست‌فروشان در این محل گماشته‌است پرداخت می‌کند تا به او اجازه دهند در این محل دست‌فروشی کند. او گفته است: «تقریبا شش ماه می‌شود که این‌جا کار می‌کنم، در روزهای نخست که پول ندادم هرروز افراد گروه طالبان می‌آمدند و تمام ترکاری‌هایم را از روی کراچی پایین می‌انداختند، بعد از چند روز نماینده آمد و گفت یا چهارصد روپیه پول بدهم یا هم سر از فردا دیگر در این جا نباشم و گرنه کراچی‌ات را اعضای گروه طالبان میبرند.»
حامد باشنده‌ی استان کاپیسا است. او در نظام پیشین افسر وزارت دفاع ملی افغانستان بوده، در حال حاضر تنها از طریق کراچی دستی، ترکاری‌فروشی کرده پول غذای خانواده‌ی هشت‌نفری‌اش را تهیه می‌کند.
او گفته است: «تمام سرمایه‌‌ی من چهارهزار روپیه است. صبح وقت از مارکیتِ میوه بامیه و بادنجان می‌آورم و اگر بتوانم تمامی آن را به‌فروش برسانم در پایان روز دوصد روپیه مفاد به دست می‌آورم.»
او هم‌چنان گفته‌است، با وجود این‌که از صبح زود تا ناوقت شب در این محل کار می‌کند و حتا نمی‌تواند فرزندانش را ببیند، اما تنها پول نانِ خشک را نیز برای آنان فراهم ساخته نمی‌تواند و مقداری از پول را ناگزیر است به اعضای گروه طالبان رشوت دهد.
در همین حال یک دست‌فروش دیگر که روی کراچی دستی‌اش از صبح تا شام در سرای شمالی شهرکابل سیب و کیله می‌فروشد، در صحبت با خبرگزاری راسک گفته‌است، در کنار مشکلات جدی اقتصادی، قرض‌داری و مریضی که در خانه دارد، توهین، دشنام، لت‌وکوب از سوی گروه طالبان و هم‌چنان رشوت‌ستانی اعضای این گروه در این منطقه، زندگی را برای او تلخ ساخته و گاهی فکر خودکشی را در سر می‌پروراند.
او که با چهار عضو خانواده‌اش در یک خانه‌ی کرایی در کابل زندگی می‌کند می‌گوید: «مشکلات جدی اقتصادی، قرض‌داری یا بدهکاری، مریضی و کرایه‌ی خانه از یک‌طرف، لت‌وکوب و توهین روزانه‌ی گروه طالبان از طرف دیگر و پرداخت پول رشوت هفته‌وار به آنان در سوی دیگر، بعضی وقت به حدی بالایم فشار می‌آورد که با خود فکر می‌کنم از این زندگی کرده خودکشی کنم بهتر است. اما به فکر دخترک دوساله‌ی خود می‌افتم که از صبح تا ناوقت شب منتظرم می‌باشد و حتا نمی‌خوابد.»
این دست‌فروش که به اسم مستعار، خودش را جواد معرفی کرده، باشنده‌ی استان پنج‌شیر‌است، می‌گوید که در نظام پیشین در ریاست امنیت ملی به رتبه‌ی «بریدمل» یا «ستوان» بوده و تنها نان‌آور خانواده‌ی خود است. به گفته‌ی او از بیم این‌که توسط طالبان بازداشت نشود، مجبور شده است تا خانه‌اش را در پنج‌شیر ترک‌کند، اما در این‌جا نیز هیچ آرامشی ندارد. او گفته است: «گروه طالبان وقتی می‌بینند ما فارسی‌زبان هستیم، به حدی توهین و تحقیر می‌کنند که حتا به صورت ناموسی به ما دشنام می‌دهند. با آن‌که هیچ حرفی به آنان گفته نمی‌توانیم به صورت هفتگی مجبور به پرداخت رشوت به آنان نیز هستیم.»
این نظامی پیشین می‌افزاید، اگر گروه طالبان بدانند که او از استان پنج‌شیر است او را بازداشت خواهند کرد. به گفته‌ی او، با آن‌که از ترس جاسوسان گروه طالبان حتا با دوستانش نمی‌تواند در مورد برخورد این‌گروه صحبت کند، اما وضعیت موجود به حدی ظالمانه‌است که او و چند تن دیگر از هم‌کاران تاجیک‌اش چندین‌بار به خودکشی فکر کرده‌اند.
گروه طالبان با برخوردهای قبیله‌ای تبعیض‌آمیز در مقابل اقوام غیرپشتون عمدتاً تاجیک‌ها، وضعیت زندگی را برای آنان دشوار ساخته و همه‌روزه گزارش‌هایی از بازداشت، شکنجه، لت‌وکوب، زندان و کشتار آنان نیز در رسانه‌ها نشر می‌شود.
