خبرگزاری راسک: افغانستان کنونی به حیث تکه‌‌ای جداشده از خراسان بزرگ و به عنوان خط حایل میان قدرت‌های استعماری انگلیس و روسیه‌ی تزاری شکل گرفته و استعمارگران معتقد بودند که قوم افغان «پشتون» به دلیل تاخر فرهنگی، ساختار قبیله‌ای و نیازمندی‌های اقتصادی شان به راحتی می‌توانند، مورد سوءاستفاده قرار گیرند. استعمارگران به همین دلیل اوغان‌ها و یا پشتون‌ها را به عنوان بازی‌گران عرصه‌ی سیاست افغانستان انتخاب کرده‌اند و پس از آن بود که هویت افغان«پشتون» به عنوان بخش از توطیه‌ی استعمار و طعمه‌ی شیرین کام فاشیسم افغانی برتمام اقوام ساکن این سرزمین تحمیل گردید.
در همین راستا عده‌ی از فریب‌خورد‌گان نا‌آگاه و طمع‌کار غیرپشتون بار‌ننگین این استعمار فرهنگی را پذیرفته و در ادبیات سیاسی و فرهنگی خویش از واژههای افغان و افغانی به عنوان هویت ملی استفاده نموده‌اند. اما واقعیت این است که چیزی به نام ملت، فرهنگ ملی و هویت ملی در افغانستان وجود ندارد و آن‌چه به عنوان فرهنگ ملی بر ساکنان این سرزمین امروزه تحمیل می‌شود، تراوشات ارزش‌های خشونت‌بار فرهنگ قبایلی پشتون‌ها در دوسوی مرز پاکستان و افغانستان است.
دخالت مستقیم استعمارگران انگلیسی، روسی و آمریکای و جاده صاف‌کن‌های آن‌ها یعنی امیران و شاهان افغان یا «پشتون» روند توسعه و شگوفایی فرهنگ شعر، هنر، سیاست، اخلاق و غیره خراسانی را در این سرزمین مختل کرده و در واقع مردمان این سرزمین را از قافله‌ی تمدن و توسعه‌ی بشری قرن‌ها عقب نگه‌داشته‌اند.
استعمارگران در استراتژی کلان خویش، فرهنگ و زبان پارسی را به عنوان یک رقیب فرهنگی خویش تلقی کرده و همیشه با آن خصومت ورزیده‌اند که می‌توان دشمنی انگلیس‌های استعمارگر با زبان پارسی در هند و خصومت روس‌های بلشویک بازبان پارسی در بخارا را نمونه‌های بارز از این کینه‌ورزی تاریخی آن‌ها در برابر زبان و فرهنگ پارسی تلقی کرد، اما ناسیونالیست‌های افغان که هم‌واره، هم‌وارگر جاده‌ی توطیه و دشمنی استعمار در برابر فرهنگ اصیل و بی‌نظیر پارسی بوده‌اند، توطیه استعمار را درک نکرده و آن را نان به کام قبیله خویش تلقی کرده و به امید سلطهی زبان و فرهنگ متاخر قبیله‌ی خویش هم‌واره طبل دشمنی با زبان و فرهنگ الهی و عرفانی پارسی را کوبیده‌اند و غافل از آن که راه سلطهی زبان و فرهنگ عشق، هنر، ادبیات، عرفان، تقوا و علم می‌طلبد.
توسعه‌ی زبان پارسی محصول عمق تفکر ابو حنیفه، قلم غزالی، عشق مولانا، غربت حافظ، فلسفه‌ی ابوعلی سینا، علم ابوریحان، عزت فردوسی و کلام جامی و خاقانی، رودکی و پروین و خلیلی و صدهای متکلم، محدث، فیلسوف، شاعر، ریاضی‌دان، منجم پارسی زبان است که در طول قرن‌ها تفکر و عبادت صورت گرفته است. شمشیر مکار استعمار هیچ وقت به جز خون‌ریزی و خاک‌فروشی هیچ حاصل دیگری نخواهد داشت و دشمنی ناآگاهانه‌ی ناسیونالیست‌های پشتون در برابر زبان و فرهنگ پارسی جز رقص برای استعمار خون‌خوار و مکار نیست.
از طرف دیگر زبان پارسی در تمام دوران‌ها برای پشتون‌ها نقش مادر مهربان را داشته و تنها روزنه‌ی نگاه روشن آن‌ها به سوی جهان علم و معرفت و راه گشای مشکلات آن‌ها در روابط انسانی در جهانی بشریت بوده است که آن را شاعران چون خوش‌حال‌خان ختک و عبدالرحمن به خوبی درک کرده بوده‌اند، اما ناسیونالیسم افغانی به عنوان «عروسک خیمه‌شب‌بازی» استعمار پیر و جدید با دشمنی با زبان و ادب پارسی در واقع لگد برصورت مادرخویش کوبیده و از عبدالرحمان گرفته تا امان‌الله و محمودطرزی و کرزی و غنی و هبت‌الله آخندزاده با تاریخ‌سازی جعلی به تحریف ذهنیت مردم و دور‌کردن آن‌ها از حقایق تاریخی این کشور پرداخته و در ادبیات کتبی و شفاهی، در رسانه‌های دولتی و کتاب‌های درسی مکاتب نیز زبان و فرهنگ پارسی را بی‌گانه تعریف کرده و فرهنگ قبایل پشتون را اصالت تاریخی داده و چنان دروغ‌پردازی کرده‌اند که کلمه‌ی «افغانستان» در طول قرن‌های متمادی نام این کشور بوده است.
نظام‌های قبیله‌یی افغان« پشتون» در روند ساخت و ساز پروسه‌ی جعل تاریخ واژههای « افغان و افغانستان» را چنان مقدس و تاریخی جلوه داده‌اند که حتا فرصت هرگونه انتقاد را از آن گرفته و هرگونه سخن درباره‌ی این دروغ بزرگ را نوع توهین به قوم مکرم پشتون تعریف کرده و از این خلط مبحث سوءاستفاده کرده و میخ قدرت شان را در زیر سایه‌ی استعمار برتابوت همه مردم فقیر این سرزمین حتا خود پشتون‌ها کوبیده‌اند.
سایه‌ی این توطیه استعمار برسر برخی مردمان غیرپشتون هم افتاده و عده‌ی تسخیرشده و غلط فهمی هویت خویش را نادیده گرفته و ناخود‌آگاه خود را افغان تعریف می‌کنند. در حالی‌که در واقع افغان، فرهنگ افغانی و واژه‌ی افغانی متعلق به پشتون‌های دو طرف مرز افغانستان و پاکستان است، اما واقعیت اصلی این است که زبان و ادب پارسی زبان همه اقوام و گروه‌های ساکن این سرزمین بوده و اکثر دانش‌مندان این جغرافیا به پارسی سخن گفته و قلم‌زده و اکثر شاهان این خطه از سلطان محمودغزنوی گرفته تا احمد‌شاه ابدالی خود را شاه خراسان و وارث زبان و ادب پارسی معرفی کرده‌اند.
