نویسنده: شیون سرکش
گفته‌ی مشهور در بین مردم رواج است «هرکس مرد میدان شده نمی‌تواند تا از خواسته‌ی خود دفاع کند!» این گفته در ظاهر ساده و در شالوده پخته و سنجیده است. زیرا هرکس از هویت خود دفاع کرده نمی‌تواند و هرکس عاشق هویت خود و داشته‌ی خود نمی‌تواند باشد.
«صلاح مملکت خویش خسروان دانند.» این خسروان هستند ک برای هویت و زبان خود سپر می‌شوند و تا نفس در جان دارند، در راه دفاع از خویشتن و هویت خویشتن پا می‌زنند. در واقع دفاع از زبان و هویت کار ساده‌ای نیست؛ شیمه و مسولیت‌پذیری می‌خواهد. کاری کسی است‌که وجدان بیدار و سرشت زنده دارد. زنده‌بودن در مقابل زبان شه‌کاری است؛ دفاع از خویشتن و زبان خویشتن نیز شه‌کاری است و اما هرکس نمی‌تواند شه‌کاری کند. زیرا شه‌کاری کار آدم‌های بیدار و نگه‌بانان زنده است. این‌کارِ وجدان‌های مرده و چشمان نیمه‌بیدار و نیمه‌خواب نیست؛ کاری کسی است‌که طبیعت وحشی دارد و در مقابل دشمنان زبانش وحشی‌تر است. کارو، شاعر ایرانی، معتقد است دفاع از زبان که هویت لاینفک یک فرد است، کار پیام‌برانه است. لذا هرکی پیام‌بر نمی‌شود؛ کسانی که پیام‌بران زبان هستند در واقع نگه‌بان زبان هستند. این فرق نمی‌کند چه کسی باشد، آدم دانا یا کور و یا هم آدم نادان که به آن زبان تکلم می‌کند.
براستی هرکس، چه دانا و چه نادان می‌تواند از زبان خود به‌نحوی دفاع کند. یکی با گپ‌زدن با آن، یکی با نوشتن به آن و یکی هم با فربه‌ساختن آن؛ دفاع مشترک از زبان است.
ما فارسی‌زبان‌ها می‌توانیم در جاهای مختلف و بااستفاده از راه‌های مختلف از زبان خویش دفاع کنیم و حتا برای گستره‌شدن و فربه‌شدن آن کار کنیم. یک راه نوشتن نام‌های برگه‌های مجازی به‌پارسی است.
نوشتن نام‌های خود در فیس‌بوک، تویتر، اینستاگرام، تلگرام ویب‌سایت به‌پارسی برای گستره‌شده این زبان کمک می‌کند. در واقع، یگانه راهی است‌که می‌توانیم زبان پارسی را زبان پرکاربرد در برگه‌های مجازی نشان بدهیم. پرکاربرد بودن یک زبان در صفحات مجازی دال بر قوت آن و کثرت استعمال از آن زبان است. این‌کنش زبان در جای‌گاه خوبی قرار می‌دهد. حقیقتا کثرت استعمال از یک زبان در صفحات مجازی، امتیازِ برای آن زبان است. زبان پارسی هشتمین زبان پرکاربرد برگه‌های مجازی-فیس‌بوک، تویتر و ب‌سایت و… است. از این‌رو، در جهان اینترنت جای‌گاه خوبی دارد و از صدها زبان دیگر پیشی گرفته‌است. این درحالیست‌که بسیاری از کاربران شبکه‌ها که فارسی‌زبان استند، نام‌های حساب‌شان انگلیسی است. چه در ایران، چه در افغانستان و چه در تاجیکستان. اگر همه کاربران نام‌های خود را پارسی‌بنویسند حدس بزنید چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ حتمن زبان پارسی در جهان اینترنت چند گام پیش‌تر می‌آید و از امتیاز خوب‌تر برخوردار می‌شود.
نوشتن نام حساب به‌زبان خود دفاع و پاس‌داری از زبان است. فارسی‌زبانان هم بایست در این‌راه پیش‌گام باشند و از زبان خود پاس‌داری نمایند و کاری باشد برای زبان، نه علیه آن. باید کاری را کنند که خسروان می‌کنند و شه‌کاری حساب می‌شود.
نوشتن نام حساب به‌پارسی پاس‌داری از مولوی و حافظ است، از مثنوی معنوی و از دیوان حافظ. در گذشته‌ها مردم‌های بیگانه کوشش می‌کردند پارسی بلد شوند تا بتوانند مثنوی را بخوانند و از شه‌نامه آگاه شوند. آن‌ها یادگرفتن پارسی را امتیاز می‌دانستند و حتا الزامی. قاضی عبدالله بغدادی در کتاب «الوضو بالماء الطهور» می‌نویسد: «در بغداد مردی موی سپیدی برایم قصه کرد: پنج-شش سده پیش بزرگان آن‌ها به‌خاطر درست‌خواندن مثنوی و خواندن شه‌نامه به‌مناطق پارسی‌گو می‌رفتند و پارسی بلد می‌شدند. وقتی پارسی را بلد می‌شدند می‌آمدند و برای فرزندان خود و مردم خود قصه‌ی رستم و سهراب و دیگر پهلوانان ایران را می‌کردند.» (ص: ۴۴)
به‌قول جمال‌زاده، خدای داستان‌کوتاه پارسی «پارسی شکر است.» پس هرکس دوست دارد شکر را باخود داشته باشد.
بانوشتن نام خود به‌پارسی همه را به‌یاد خواجه حافط و مثنوی بیندازیم. برای‌شان بگوییم ما نوادگان آن‌ها استیم و می‌توانیم مثل آن‌ها شویم. شَکربودن پارسی را به‌رخ‌شان بکشیم. زیاد پارسی‌بنویسیم تا کثرت آن معلوم شود. امتیاز یک زبان در برگه‌های جهانی به مقدار استفاده‌ی آن برمی‌گردد. پس نام‌های خود را پارسی بنویسید تا گستردگی زبان خود را عیان بسازید.
طبق اعلان یونسکو، پارسی دومین زبان کلاسیک جهان است‌که هنوز زنده است و گوینده دارد. پس پارسی بنویسید تا در جهان مجازی نیز استعمالش کم‌رنگ نشود و هم‌چنان گسترده شود. اکنون شبکه‌های مجازی معیار سنجش زبان شده و از این طریق تعداد گویندگان یک زبان را مشخص می‌کنند. اگر نام‌های همه پارسی باشد حتمن در این سنجش تفاوتی را ایجاد می‌کند که به‌سود پارسی ختم شود.
در زمانی‌که از همه‌جا حتا از ایران پارسی محو می‌شد و تازی پهن، امام ابوحنیفه فتوا داد که خواندن نماز به‌پارسی رواست. مردم بخارا به‌پارسی نماز خواندند. در هم‌چو شرایط سفت ابوحنیفه از پارسی دفاع کرد. پس چطور در این دوران که همه‌جا شبکه‌های اجتماعی و زبان‌ستیزی رواج یافته از پارسی دفاع نمی‌کنید و حتا از نوشتن نام خود به‌پارسی ابا می‌ورزید؟ این روند خنده‌آور است. بایست پارسی‌نوشت و بالید که به‌زبان خویشتن می‌نویسید.
نوشتن نام حساب به‌پارسی مبارزه است. مبارزه‌ی ضد پارسی‌ستیزان و دشمنان این زبان. بدون شک پارسی دشمن خود را دارد و تفنگ‌های دست به‌ماشه است تا روح این زبان را از جان بکشند. پس علیه آن‌ها بایست ایستاد شد. پارسی‌نویسی به‌نوع ایستادشدن علیه آن‌ها و مبارزه است.
نوشتن نام حساب به‌پارسی حس پارسی‌دوستی و زبان‌دوستی را افزایش می‌دهد. این سیر برای کسانی‌که تازه به‌جهان مجازی می‌پیوندند، بدون شک برای نسل‌های آینده الگو خواهند بود. نسل نو و تازه‌کار مقلد خواهند بود؛ پس نیک است تقلیدکننده‌ی زبان خویش یا بنفع زبان خویش باشند.
