خبرگزاری راسک: ناظرانی که خواستار تعامل با گروه طالبان هستند، باید از کسانی که در میدان هستند که مستقیما تحت تاثیر سیاست‌های تبعیض‌آمیز گروه طالبان هستند، راهنمایی بگیرند.
وضعیت حقوق زنان به طور پیوسته و قابل پیش‌بینی تحت حاکمیت گروه طالبان در این آزمایش دوم توسط این گروه برای تغییر دادن افغانستان به دیدگاه خالصانه خود از جامعه‌ای که زنان در آن هیچ حقوق یا آزادی ندارند، از بین رفته است.
از زمانی که این گروه در سال ۲۰۲۱، قدرت را دوباره به دست آوردند، دختران از حضور در مکتب‌ها از صنف ششم به بعد منع شده‌اند و هم‌چنان زنان از دسامبر ۲۰۲۲، از تحصیلات عالی منع شده‌اند.
حاکمیت گروه طالبان، نقض حقوق بشر و شکست آن در تشکیل دولت فراگیر به این معناست که هیچ کشوری در جهان گروه طالبان را به عنوان حکومت قانونی افغانستان به رسمیت نشناخته‌است.
کرسی افغانستان در سازمان ملل هم‌چنان در اختیار یک نماینده‌ی از رژیم گذشته‌است، همان‌طور که بسیاری از سفارت‌خانه‌های آن در خارج از کشور نیز حضور دارند.
در ماه نوامبر، رنگینه حمیدی، وزیر سابق آموزش و پرورش افغانستان که اکنون در ایالات متحده مقیم است، خواستار افزایش تعامل با گروه طالبان شد.
شایان ذکر است که در حال حاضر هم تعامل سیاسی و اقتصادی با گروه طالبان وجود دارد. این گروه ثابت کرده‌است که نسبت به افکار جهانی بی‌تفاوت است و از نارضایتی تقریبا کل جامعه‌ی جهانی، از کشورهای با اکثریت مسلمان گرفته تا سازمان ملل، اتحادیه‌ی اروپا، کانادا و ایالات متحده، حتا به دوستان قبلی خود در مسکو و پکن، مصون است.
تصمیمات سیاسی در افغانستان توسط ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبر گروه طالبان گرفته می‌شود که به نظر می‌رسد، نقطه‌ی مرجع او صرفا ترجیحات و دیدگاه‌های شخصی او در مورد این‌که جامعه‌ی افغانستان چگونه باید باشد.
ناظرانی که خواهان تعامل هستند، از جمله در کشور کانادا، از استقرار مجدد حضور دیپلماتیک در کابل حمایت کرده‌اند، بدون این‌که بیان کنند چگونه چنین اقدامی می‌تواند به بهبود بحران حقوق زنان منجر شود. درعوض، سیاست‌گذاران باید از کسانی که مستقیما تحت تاثیر سیاست‌های تبعیض‌آمیز گروه طالبان هستند، جهت‌گیری خود را بگیرند.
زنان سازمان ملل در یکی از نظرسنجی‌های فصلی خود از زنان افغانستان که نماینده‌ی ۲۲ استان از ۳۴ استان کشور و از تمام اقشار جامعه هستند، گزارش دادند که: «تقریبا همه زنانی که با آن‌ها مشورت کردند، فکر می‌کردند که به رسمیت شناختن گروه طالبان از سوی سازمان ملل‌متحد نباید تحت هیچ شرایطی اتفاق بیفتد و یا این‌که باید انجام شود. فقط تحت شرایط خاص مشروط به بهبود حقوق زنان رخ می دهد».
علاوه بر این، زنان ساکن در افغانستان به روشنی اعلام کردند که اولویت آن‌ها برای تلاش‌های جامعه‌ی جهانی، بهبود حقوق آن‌ها، فراتر از بحران انسانی یا وضعیت اقتصادی کشور است.
گفتنی‌ست، زنان افغانستان قویا خواستار احیای کامل حق تحصیل خود هستند، بدون این‌که مصالحه‌ای بر پشت آن‌ها باشد.
