خبرگزاری راسک: درحالی که جهان توجهی زیادی به جنگ‌ها و جنایات در جاهای دیگر داشته‌است، مردم افغانستان از سال ۲۰۲۱، توسط یک گروه افراطی تحریم‌شده اداره می‌شوند که نظم عمومی را از طریق زور و اجبار حفظ می‌کنند.
عمق تباهی گروه طالبان شامل قتل‌های غیرقانونی، ساکت کردن آزادی بیان و حتا ربودن دختران نوجوان به این دلیل است که آن‌ها «به‌طور نادرست» پوشش داده شده‌اند و آن‌ها را در زندان نگه می‌دارند، جایی که در معرض شکنجه و تجاوز جنسی قرار می‌گیرند.
در ۱۸ تا ۱۹ فبروری، آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل‌متحد در قطر با فرستادگان ویژه‌ی بیش از ۲۰ کشور، به اضافه‌ی اتحادیه‌ی اروپا و سازمان همکاری اسلامی، برای افغانستان دیدار خواهد کرد.
این دومین‌بار است که چنین قالبی در تلاش برای اعمال فشار یک‌پارچه بین‌المللی برای کاهش فاجعه‌ی حقوق‌بشر و امنیتی که حاکمیت گروه طالبان در افغانستان است، استفاده می‌شود.
دبیر کل هم‌چنین در تلاش است تا براساس مجوز شورای امنیت سازمان ملل‌متحد در اواخر دسامبر، نامزد فرستاده‌ی ویژه‌ی جدید برای افغانستان را پیش ببرد.
این معجزه‌گر آینده باید توجهی جهانی را به چگونگی حمایت از جمعیت متحد افغانستان غیرطالبان برای شرکت در گفت‌وگوها متمرکز کند و در عین حال از به رسمیت شناختن رسمی از گروه طالبان تا زمانی که به طور ملموس تعهدات بین‌المللی حقوق بشر را اجرا نکند، خودداری کند.
کتی گانون، روزنامه‌نگار آگاه به افغانستان و منطقه اخیرا نوشت که ایالات متحده باید با بازگشایی سفارت خود به افغانستان «بازگردد». او استدلال کرد که این منجر به درک عمیق‌تر از گروه طالبان و در نتیجه بهبود سیاست خارجی ما می‌شود.
درک عمیق مطمینا دارایی سیاست‌گذاری است، اما باید آن را با تاثیر شدید منفی‌ای که «نوک بال‌های آمریکا در زمین» بر اهداف سیاست استراتژیک گسترده‌تر ما خواهد داشت، متعادل کرد.
داشتن سفارت آمریکا ممکن است یک اقدام بی‌طرف به نظر برسد، بالاخره این سفارت در کشورهایی با دولت‌های متخاصم وجود دارد، اما بازگرداندن دیپلمات‌های آمریکایی به افغانستان بدون هیچ امتیازی از سوی گروه طالبان بی‌طرف نخواهد بود.
به هر حال، سفارت دفتر روزنامه‌ای از خبرنگاران مستقل خارجی نیست. این اکوسیستمی از دیپلمات‌هاست که حضور آن‌ها مشروعیتی به دست نیاورده برای گروه طالبان می‌بخشد و نیازمند تقویت روابط است.
با توجه به تهدیدات امنیتی مداوم، دیپلمات‌های آمریکایی برای جابه‌جایی به محافظان گروه طالبان در محوطه و اسکورت‌های مسلح گروه طالبان نیاز دارند.
ملاقات‌های آن دیپلمات‌ها با افغانستانی‌ها به اندازه‌ی دیدار از روستای پوتمکین مربوط به دوران شوروی صادقانه است. عادی سازی رژیم آپارتاید جنسیتی غیرقابل توجیه می‌تواند به‌دنبال داشته باشد.
بازگشایی سفارت ایالات متحده منجر به بازگشایی ماموریت‌های دیگر کشورها می‌شود و به عنوان تاییدیه‌ای برای گروه طالبان عمل می‌کند که الهام بخش گروه‌های تروریستی در سراسر جهان است، بنابراین به این گروه‌ها تمام نقشه‌ای را می‌دهد که برای تصور داشتن قلمرو خود نیاز دارند.
از زمان امضای توافق‌نامه‌ی دوحه در چهار سال پیش، چیزهای زیادی از دست رفته‌است. تنها اهرم اقناع بین‌المللی باقی مانده به شناسایی دیپلماتیک و راه‌های رسیدن به قدرت و پول است که گروه طالبان می‌خواهند بدون تغییر ایدئولوژی یا سرکوب آن‌ها را در اختیار داشته باشند.
ایالات متحده و کشورهای هم‌فکر به جای تسلیم شدن به گروه طالبان، باید تعهد خود را نسبت به مردم افغانستان تقویت کنند.
تماس با گروه طالبان باید به پایین‌ترین سطح فنی ممکن کاهش یابد، بدون این‌که اجازه‌ی عکس در تنظیمات رسمی داده شود. تحریم‌های مسافرتی سازمان ملل علیه مقامات خاص گروه طالبان باید تقویت شود و مقامات بیش‌تری باید تحت رژیم تحریم‌های کنونی به‌دلیل پناه دادن به گروه‌های تروریستی و ایجاد مدارس جهادی جدید با هدف تلقین جوانان افغانستان و نه آموزش آن‌ها در لیست قرار گیرند.
شهروندان افغانستان در رسانه‌های اجتماعی، یکی از معدود فضاهای مدنی نیمه آزاد که هنوز در دست‌رس آن‌هاست، عقب نشینی می‌کنند و متحدان بین‌المللی باید کمک کنند. باید ارزیابی ثابتی از اقدامات گروه طالبان علیه زنان به عنوان اقدامات بالقوه‌ی «آپارتاید جنسیتی» در محافل سازمان ملل وجود داشته باشد.
