خبرگزاری راسک: خانم‌های آرایش‌گر در استان هرات می‌گویند، به دلیل وضع محدودیت گروه طالبان بر فعالیت آرایش‌گری و بسته‌شدن دروازه‌های آرایش‌گاه‌های‌شان، مجبور‌شده‌اند تا جهت تامین مواد اولیه‌ی زندگی دست به فروش لوازم و وسایل خانه‌های شان بزنند. از سوی هم برخی از خانم‌های آرایش‌گر می‌گویند که نه تنها گروه طالبان با وضع این محدودیت لقمه‌ای نان شان را گرفته، بل‌که آنان را مجبور به ترک کشور کرده‌اند.
سعی دارد تا بغض ایجاد شده در گلویش را پنهان کند، اما قطرات اشک که از گوشه‌ی چشم‌اش می‌چکید، روایت تلخی را به همراه دارد. او با صدای لرزان، از دست‌آورد‌های بیست ساله‌ی خود، تا نداشتن لقمه‌ای نان برای سیر‌کردن شکم‌های کودکان‌اش سخن می‌زند. زهرا جفعری، بیش از بیست سال در گوشه‌ای از استان هرات، مصروف فعالیت آرایش‌گری بوده و از این طریق مصارف هفت عضو خانواده‌اش را تامین می‌نمود، اکنون با شکایت از محدودیت وضع‌شده از سوی گروه طالبان می‌گوید، به دلیل مشکلات اقتصادی و عدم اجازه‌ی فعالیت در آرایش‌گاه‌اش، مجبور شده تا وسایل و امکانات خانه‌اش را به فروش برساند.
او می افزاید: «من تنها نان‌آور خانواده‌ی خود هستم، چون نان‌آوری دیگری نداریم، شرایط زندگی خدایش خیلی سخت است، فرزندان من دختر است و دختران هم که نه اجازه‌ی درس دارند و نه هم کار کرده می‌تواند، همه دچار مشکلات افسردگی شده‌اند، فعلا برای امرار معاش مجبور به فروش زیور‌آلات و لوازم منزل شدم.»
وی همان‌گونه که به لوح‌های تقدیر و اسناد دست داشته‌اش می‌نگرد با انتقاد از محدودیت گروه طالبان بر فعالیت زنان می‌گوید، صد‌ها خانم نان‌آور و بی‌سرپرست به دلیل بسته‌شدن دروازه‌های آرایش‌گاه‌های زنانه، خانه‌نشین شده و اکنون از تامین مواد اولیه‌ای زندگی‌شان عاجز مانده‌اند.
خانم جفعری می‌افزاید: «فعلا نمی‌دانم چه کنم، نه توان رفتن به بیرون از کشور را و نه هم جای برای ماندن داریم، فقط فعلا سرگردان هستم، بعد از بسته‌شدن آرایش‌گاه‌ها شاگردان من نیز دچار مشکلات روانی شده‌اند.
جفعری تنها خانم آرایش‌گری نیست که پس از بسته‌شدن دورازه‌ی آرایش‌گاه‌اش از سوی گروه طالبان به مشکلات اقتصادی مواجه و مجبور به فروش لوازم خانه‌اش شده‌است، بل‌که مریم قاسمی، آرایش‌گری دیگری‌ست که محدودیت گروه طالبان توام با مشکلات اقتصادی پایش را به کشور ایران کشیده‌است.
خانم قاسمی می‌گوید، پس از آن‌که دروازه‌ی آرایش‌گاه‌اش به دستور گروه طالبان بسته‌شد، تا چند ماهی با فروش لوازم خانه‌اش مصارف فامیل نُه نفری‌اش را تامین کرده‌است، اما پس از چهار ماه خانه‌نشینی مجبور شده تا به ایران برود و از طریق شغل آریش‌گری مصارف زندگی‌اش را تامین کند.
وی می افزاید: «بیش‌تر از هشت سال آرایش‌گاه داشتم، از همین طریق مصارف خانواده را تامین می‌کردم، از وقتی‌که محدودیت‌ها زیاد شد، مجبور شدم، تا وسایل آرایش‌گاه و لوازم خانه را به فروش برسانم تا خرج خانه را پیدا کنم، بعد از مدتی مجبور به مهاجرت به ایران شدم و فعلا هم جواز کار برایم داده نمی‌شود، چون افغانستانی هستم.»
از سوی‌هم، معصومه رحیمی نماینده‌ی صنف آرایش‌گران خانم‌ها در استان هرات می‌گوید، پس از وضع محدودیت بر فعالیت خانم‌های آرایش‌گر بیش از پنج هزار خانم در هرات شغل شان را از دست داده و خانه‌نشین شده‌اند.
خانم رحیمی می‌افزاید، شمار زیادی از خانم‌ها که به حرفه‌ی آرایش‌گری روی آوردند پیش از این وظایف دیگری داشتند، اما محدودیت‌ها باعث شد که به این شغل روی بیاورند، تقریبا بیش از پنج هزار خانم به حرفه‌ی آرایش‌گری روی آورده بودند و مشغول این حرفه بودند.
خانم‌های آرایش‌گر در حالی در استان هرات مجبور به فروش لوازم خانه یا هم مجبور به ترک کشور شدند که به تاریخ ۱۲ سرطان/تیر، دستور بسته‌شدن دروازه‌های آرایش‌گاه‌های زنانه از سوی وزارت امر به معروف گروه طالبان صادر شد و با این فرمان به گفته‌ی هدر‌بار معاون بخش حقوق زنان دیدبان حقوق‌بشر بیش از ۶۰ هزار خانم در سراسر افغانستان شغل شان را از دست دادند.
