در حالی که راضیه مرادی برای دریافت جایزه عالی تحصیلی به روی صحنه می‌رفت، همزمان احساس شادی و غم داشت.
خانم مرادی ۲۷ ساله اهل افغانستان، دو سال است که در هند درس می‌خواند. او اخیراً با دریافت مدال طلا به دلیل گذراندن دوره کارشناسی ارشد مدیریت دولتی در دانشگاه خود در ایالت غربی گجرات، خبرساز شد.
اما خانواده‌اش نتوانستند برای جشن این موفقیت در کنار او باشند.
خانم مرادی می‌گوید: «لحظه تلخ و شیرینی بود. خوشحال بودم که زحماتم نتیجه داده، اما دلم برای خانواده‌ام تنگ شده بود.»
«من همچنین به تمام دختران و زنان افغانستان فکر می‌کردم که از حق تحصیل و کار محروم شده‌اند.»
طالبان از زمان بازگشت به قدرت در افغانستان در آگوست ۲۰۲۱، حقوق و آزادی‌های زنان را به شدت محدود کرده است. دانش آموزان دختر از حضور در مدارس متوسطه و دانشگاه‌ها منع شده‌اند.
در فبروری/فوریه ۲۰۲۱ که خانم مرادی به هند سفر کرد اوضاع در کشورش کاملاً متفاوت بود. طالبان هنوز به قدرت نرسیده بودند و دخترانی مانند او همچنان اجازه ادامه تحصیل داشتند.
او هند را برای ادامه تحصیل انتخاب کرد، چراکه گزینه‌های بیشتری برای تحصیلات عالی داشت و به اندازه کافی شباهت‌های فرهنگی با افغانستان دارد که همچنان به او حس خانه را می‌دهد.
او بورسیه تحصیلی از سوی شورای دولتی روابط فرهنگی هند دریافت کرد و به دوره کارشناسی ارشد مدیریت دولتی در دانشگاه «ویر نارماد گجرات جنوبی» پیوست.
خانم مرادی می‌گوید: «من این دانشگاه را انتخاب کردم چراکه بسیاری از دانشجویان افغانستانی که اینجا درس خوانده‌اند چیزهای مثبتی در مورد این کالج می‌گفتند.» او به دلیل علاقه‌اش به امور اداری و سیاستگذاری، مدیریت دولتی را انتخاب کرد و می‌گوید امیدوار است برای ارتقای رفاه عمومی «تغییر در نظام دولتی [افغانستان] ایجاد کند.»
خانم مرادی که با چندین سازمان بین‌المللی در افغانستان در زمینه‌های کمک‌های بشردوستانه و توانمندسازی زنان کار کرده است، می‌گوید: «برای من باعث افتخار خواهد بود که به کشورم بازگردم و برای توسعه آن تلاش کنم».
روز دوشنبه، فرماندار گجرات به دلیل کسب معدل ۸.۶۰ در دوره خود، که بالاترین نمره در این دانشگاه است، به او مدال طلا اعطا کرد.
خانم مرادی می‌گوید باوجود نگرانی‌ها در مورد امنیت خانواده‌اش در افغانستان، آماده شدن برای امتحانات آسان نبوده است. در حالی که طالبان طی سال ۲۰۲۱ در سراسر کشور پیشروی می‌کردند، او به این فکر می‌کرد که آیا عزیزانش که هنوز در افغانستان به سر می‌برند، قربانی جنگ می‌شوند.
او می‌گوید: «در یک منطقه درگیری، همه در معرض خطرند. مدام خبرهای انفجارها و حملات را می‌شنیدم و سعی می‌کردم هر زمان که بتوانم از امنیت خانواده پرسان می‌کنم، اما اینترنت ضعیف در افغانستان این کار را دشوار کرده است.»
اما هر زمانی که احساس کمی انگیزه یا ترس به او دست می‌داده، به خود می‌گفته که باید برای خانواده‌اش فداکاری کند.
او می‌گوید: «آنها فداکاری‌های زیادی برای من انجام داده‌اند. تحصیل با درجه عالی حداقل کاری است که می‌توانم برای [برای جبران] انجام دهم.» خانم مرادی می‌گوید در دو سال گذشته نتوانسته است با خانواده‌اش دیداری داشته باشد و با وجود اینکه دوره تحصیلی خود را به پایان رسانده است، چراکه حالا در کشورش «همه چیز خوب نیست» به خانه باز نمی‌گردد.
او می‌گوید: «در حال حاضر آینده روشنی برای من در افغانستان وجود ندارد.»
او می‌گوید: «مردم شغل خود را از دست داده اند و برنامه‌های مربوط به توسعه و توانبخشی متوقف شده است. کشور به جای پیش‌رفت، در حال پس‌رفت است.»
خانم مرادی هنگام صحبت از وضعیت کشورش با کلمات شمرده «گفتن حقیقت را وظیفه خود می‌دانم».
«اگر ما فقط سکوت کنیم، هیچ فرصتی برای تغییر این رژیم وجود نخواهد داشت. آنها [طالبان] می‌خواهند مردم سکوت کنند. اما به عنوان یک زن افغانستانی یا خراسانی با آرمان، این مسئولیتم است که در مورد تأثیر رژیم بر جامعه حرف بزنم.»
خانم مرادی حالا در حال گذراندن دوره دکترای خود در رشته مدیریت دولتی در همین دانشکده است.
او می‌گوید: «خانواده و جامعه من همیشه حامی رویاهای من بوده‌اند. به خاطر آنهاست که توانستم یک زن فعال در جامعه باشم.»
«تمام دستاوردهایم را مدیون آنها هستم.»
