سومین سالی‌ست که زنان و دختران افغانستان شاهد فرا رسیدن هشتم مارچ (روز جهانی زن) در حاکمیت سیاه و زن‌ستیز طالبان هستند. طالبان برخلاف تمامی تعهدات شان به جامعه‌ی جهانی و کنوانسیون‌های بین‌المللی که افغانستان به آن‌ها ملحق گردیده، زیر نام «افغانیت و اسلامیت»، زنان و دختران را از تمام حقوق و آزادی‌های اسلامی و انسانی شان محروم نموده و با حذف سیستماتیک آنان از اجتماع مرتکب «جنایت علیه بشریت» و «آرپاتاید جنسیتی» شده‌اند.
در نزدیک به سه سال سلطه‌ی طالبان نه تنها که وضعیت حقوق‌بشری، زنان و دختران بهتر نگردیده، بل‌که این گروه عقده‌مندانه سرکوب زنان و دختران را شدت بخشیده و با اقدام به اختطاف، بازداشت، شکنجه، آزار و آذیت جنسی زنان ثابت نمودند که تغییر‌پذیر و انعطاف‌پذیر نیستند و به هر اندازه‌ی که برای‌شان فرصت داده شود و در قدرت بمانند، به همان اندازه به سرکوب وحشت‌ناک زنان و دختران ادامه خواهند داد. با وجود ادامه و افزایش روز‌افزون جنایات ضد‌بشری و سرکوب‌کننده‌ی گروه طالبان به ویژه علیه زنان، هنوزهم جامعه‌ی جهانی به ویژه ایالات متحده آمریکا، برخلاف ارزش‌های حقوق‌بشری و سیاست ادعای‌شان در باب دفاع از حقوق زنان، این گروه را در قدرت نگهداری و با حمایت‌های پیدا و پنهان سیاسی و اقتصادی از جمله کمک‌های هفته‌وار ۴۰ میلیون دالری به تداوم عمر سلطه‌ی نامشروع طالبان زن‌ستیز و تروریستی می‌افزایند. تا زمانی‌که گروه طالبان در قدرت باقی بمانند مرگ تدریجی و سرکوب وحشت‌ناک زنان ادامه خواهد یافت و با به رسمیت‌شناسی شان، وضعیت حقوق‌بشری زنان افغانستان بدتر خواهد شد. زنان معترض در «روز جهانی زن» بر این موارد ذیل تاکید می‌کنند.
۱. به طالبان فرصت ندهید و رهبران این گروه را به دادگاه بکشانید
گروه طالبان نه تنها در نزدیک به سه سال گذشته، بل‌که در بیست سال جنگ شان علیه مردم افغانستان بیش‌ترین آسیب را به زنان و کودکان کشور وارد نمودند. این گروه از بدو تاسیس، بعد از حمله و اشغال مناطق مختلف کشور، اولین اقدام شان حذف هدف‌مندانه‌ی زنان از جامعه و سرکوب و محروم‌سازی آنان از حقوق شان بوده‌است. زنان معترض با تاکید بر خواست اکثریت مظلوم و ستم‌دیده‌ی افغانستان به ویژه زنان خواهان فشار‌های بیش‌تر و تاثیر‌گزار بر طالبان هستند و از جامعه‌ی جهانی، شورای امنیت سازمان ملل متحد و محکمه‌ی بین‌المللی جزایی یا (ICC) می‌خواهند تا رهبر و اعضای کابینه‌ی طالبان را که اکثریت آن‌ها شامل لیست سیاه گروه‌های تروریستی بوده و میلیون‌ها دالر روی آن‌ها جایزه گذاشته شده را بازداشت و به دادگاه بکشانند. از نخبگان، روشن‌فکران، سیاسیون متعهد افغانستان، حرکت‌ها و جنبش‌های اعتراضی به ویژه افغانستانی‌های خارج از کشور می‌خواهند تا علیه طالبان متحد شده و به سلطه‌ی طالبان زن‌ستیز بیش‌تر از این فرصت نداده و جهت به دادگاه کشانیدن رهبران طالبان به دلیل حملات تروریستی مرگ‌بار، جنایات ضد بشری و آپارتاید جنسیتی علیه زنان افغانستان در بیست و سه سال گذشته علیه این گروه پرونده‌ی قضایی باز نمایند.
۲. زنان معترض خواهان همگانی‌شدن جزییات کمک‌های هفته‌وار ۴۰ میلیون دالری به افغانستان تحت کنترول طالبان هستند.
با ابراز نگرانی از دست‌رسی طالبان به کمک‌های جامعه‌ی جهانی که باعث تداوم و تقویت سلطه‌ی گروه زن‌ستیز و تروریستی می‌گردد، از سازمان ملل متحد و دفتر نمایندگی معاونیت آن سازمان در افغانستان «یوناما» می‌خواهند تا جزییات(گزارش) کمک‌های هفته‌وار ۴۰ میلیون دالری را که ادعا دارند، در دست‌رس طالبان قرار نگرفته را همگانی و با مردم افغانستان شریک سازند.
۳. زنان معترض انتظار دارند تا سازمان ملل متحد بدون تاخیر «آپارتاید جنسیتی» علیه زنان افغانستان را به رسمیت بشناسد.
برای زنان و دختران افغانستان به شدت پرسش برانگیز است، وقتی‌که به دلیل جنسیت شان (زن بودن) از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی و بشری که آموزش و رفتن به مکتب، دانش‌گاه و مراکز آموزشی است؛ توسط طالبان محروم شده‌اند و بصورت هدف‌مندانه از تمام ابعاد زندگی اجتماعی حذف و سرکوب شده‌اند، در حیرت هستند، چه اتفاق دیگری رخ بدهد که سازمان ملل متحد و جامعه‌ی جهانی «قانع» شوند و «آپارتاید جنسیتی» علیه زنان افغانستان را به رسمیت بشناسند. زنان معترض از سازمان ملل متحد می‌خواهند که برای زنان افغانستان پاسخ‌گو باشند که چرا آپارتاید جنسیتی علیه زنان افغانستان را تا کنون به رسمیت نشناخته‌است. زنان معترض گفته‌اند، از سازمان ملل متحد می‌خواهند، صف خود را مشخص سازد که در این مبارزه جانب زنان مظلوم افغانستان می‌ایستند یا با جنایت‌پیشگان و تروریستان زن‌ستیزی چون طالبان همراه می‌شوند.
۴. زنان افغانستان هرگز تسلیم‌پذیر و انزوا‌پذیر نیستند
زمانی‌که طالبان طی معامله‌ی ننگین در ۱۵ آگست ۲۰۲۱ بر افغانستان مسلط شدند، فکر می‌کردند، همانند بیست و پنج سال گذشته با زنان بدور از تعلیم و تحصیل روبرو هستند و باور داشتند که با سرکوب، بازداشت و شکنجه می‌توانند، مبارزات زنان افغانستان را خاموش سازند. اما زنان و دختران شجاع افغانستان در نزدیک به سه سال گذشته کاملا ثابت کردند که «هرگز تسلیم‌پذیر و انزوا‌پذیر نیستند.» زنان معترض با ابراز خرسندی از مبارزات و جان فشانی‌های همه‌ی حرکت‌ها و جنبش‌های اعتراضی، از این جریان‌ها انتظار دارند تا با «ایتلاف فکری» جهت به دادگاه کشانیدن رهبران طالبان اقدام و همکاری نموده و جهت رهایی فوری «منیژه صدیقی» و دیگر زندانیان سیاسی فشار‌های عمومی را بر طالبان فزایش دهند.
۵. طالبان از بدوتاسیس شان ثابت کردند که حداقل در باب حقوق و آزادی زنان و اقوام آسیب‌پذیر اهل گفت‌و‌گو و صحبت با مردم افغانستان نبوده؛ تغییر‌پذیر و انعطاف‌پذیر نیستند.
زنان معترض خواهان فشار‌های بیش‌تر بر طالبان هستند و باور دارند که یکی از بهترین راه‌های وارد کردن فشار تاثیر‌گذار بر این گروه، «حمایت از بدیل» سلطه‌ی طالبان است. بناء زنان معترض از همه مخالفین سیاسی طالبان، جامعه‌ی جهانی و کشور‌های منطقه می‌خواهند تا از بدیل سلطه‌ی گروه طالبان که«حکومت مشروع، دموکراتیک و غیر متمرکز» است؛ حمایت نمایند.
