کمیسیون جلوگیری از غصب زمین طالبانی، ادامه‌ی نظام‌نامه‌ی ناقلین به سوی قطغن امانی

خبرگزاری راسک: حکومت امان‌الله در سال ۱۳۰۲ هجری شمسی نظام‌نامه‌ی ناقلین به سوی قطغن را تصویب و بر اساس آن خانواده‌های پشتون را بیش‌تر از پاکستان در سمت شمال جابجا کرد. این نظام‌نامه در حقیقت زمینه‌ی اشغال و تصرف زمین‌های مردم تاجیک، هزاره و اوزبیک را به‌صورت سیستماتیک و به حمایت حکومت قومی، فراهم نمود.

خبرگزاری راسک در باره‌ی نظام‌نامه‌ی ناقلین امان‌الله قبلا نوشته است، از توضیح جزییات آن نظام‌نامه می‌گذریم. اما آن‌چه مهم است این‌ست‌که مردم غیر‌پشتون باید بدانند حکومت‌های قومی از تصویب آن نظام‌نامه به بعد به صورت سیستماتیک درحال تصرف زمین‌های تان هستند و افراد پشتون را بنام کوچی و بی‌جاشده و در محل زندگی تان جابجا می‌کنند. این اقدام شوم در حکومت نادر، ظاهر، داوود، ترکی، نجیب، طالبان دور اول، کرزی و غنی ادامه داشته و هم‌چنان ادامه دارد.

اما طالبان در این دور با ترفندهای جدیدی می‌خواهند به صورت گسترده، جابجایی قومی را در محل‌های زندگی اقوام تاجیک، هزاره و اوزبیک انجام دهند. تا هنوز زیر نام کوچی و بی‌جاشده، افراد پشتون را در سرزمین‌های بومی اقوام غیر پشتون جابجا کرده‌اند و کانال قوش‌تپه را نیز برای جابجایی افراد پشتون ساخته‌اند.

طالبان به تازگی کمیسیونی را بنام کمیسیون جلوگیری از غصب و استرداد زمین‌های دولتی ایجاد کرده‌اند. ایجاد این کمیسیون در حقیقت شیوه‌ی دیگری از نظام‌نامه‌ی ناقلین به سمت قطغن امانی است، فقط با نام متفاوت‌تر و ظاهر اصولی و قانونی. زیرا گفته شده این کمیسیون زمین‌های دولتی‌ را می‌گیرد. ذکر زمین دولتی در واقع شنونده را غافل‌گیر می‌کند که کمیسیون زمین‌های دولتی‌ای را که تصرف شده، پس می‌گیرد. اگر به دقت توجه کنیم طالبان هر سرزمینی را که مردم تاجیک، هزاره و اوزبیک در آن‌جا زندگی می‌کنند، آن سرزمین‌ها را دولتی و از طالبان می‌دانند.

مردمی که سال‌ها است در محلی، زندگی می‌کنند و آن محل سرزمین بومی زندگی چندین نسل آن‌ها است، نیاز ندارند، از خانه، از زمین و از کوه و دشت سرزمین شان قباله داشته باشند، زیرا آن محل، سرزمین بومی شان است، اما طالبان از خانه، زمین و… سند می‌خواهند و کسانی‌که سند ندارند، خانه و زمین آن‌ها به تعبیر طالبان دولتی اند و طالبان خانه و زمین آن‌ها را می‌گیرند و به افراد مورد نظر خود یعنی افراد قوم پشتون می‌دهند. حتا طالبان خانه و زمین افراد تاجیک، هزاره و اوزبیک را که سند هم داشته، گرفته‌اند و گفته‌اند اسناد تان معتبر نیست. در قندز، پنج‌شیر، غزنی، دایکندی، ارزگان و سایر استان‌ها زمین و خانه‌ی مردم بومی را گرفته‌اند و به افراد قوم پشتون داده‌اند.

مهم‌تر از همه، طالبان کوه و دشت سرزمین‌های بومی اقوام تاجیک، هزاره و اوزبیک را زمین‌های دولتی می‌دانند و می‌گویند مردم از کوه و دشت سند ندارند و کوه و دشت سرزمین‌های شان دولتی هستند. از وقتی‌که افغانستان به طالبان دست به دست شده است، کوه و دشت سرزمین‌های بومی اقوام غیر پشتون را با این فرافکنی که دولتی اند از خود دانسته و اگر حاصلی از کوه و دشت سرزمین بومی اقوام غیر پشتون قابل حصول بوده، آن کوه و دشت را به افراد پشتون داده تا از حاصلات طبیعی آن‌جا کمایی کنند.

مثلا کوه‌های هینگ‌دار مردم بومی را در بغلان به افراد پشتون داده و گفته کوه‌ها دولتی اند و طالبان حق دارند به چه کسی بدهند؛ در حالی‌که قبلا افراد بومی از هینگ کوه‌های سرزمین خود استفاده می‌کردند. طالبان این کار را تنها در بغلان نه، در هر کجایی‌که توانسته در سرزمین‌های بومی اقوام غیر پشتون انجام داده و فقط در جاهایی انجام نداده که تصور کرده‌اند با واکنش مردم بومی برمی‌خورند و جنجال بلند می‌شود، اما کم‌کم این اقدام را در همه‌ی سرزمین‌های بومی اقوام تاجیک، هزاره و اوزبیک عملی می‌کنند.

با صراحت می‌توان گفت کمیسیون جلوگیری از غصب و استراد زمین‌های دولتی طالبان به شیوه‌ای متفاوت و با ظاهر اصولی، ادامه‌ی نظام‌نامه‌ی ناقلین به سمت قطغن امانی است و برای تصرف و اشغال کوه و دشت و زمین سرزمین‌های بومی اقوام اوزبیک، هزاره و تاجیک ایجاد شده است.