خبرگزاری راسک: سیاره‌ی زمین روزی نابود خواهد شد، خورشید روزی به مرحله‌ای خواهد رسید که حیات را روی زمین غیرممکن می‌سازد و در نهایت سیاره می‌سوزد و به توده‌ای از آهن و نیکل مبدل خواهد گشت.
خورشید آهسته و پیوسته داغ‌تر، درخشان‌تر، و بزرگ‌تر می‌شود. چند میلیارد سال پیش، هنگامی که حیات کربنی تازه در حال آغاز بود، خورشید تقریباً ۲۰ درصد کم‌نورتر از امروز بود. حتی دایناسورها که فقط دویست سی‌صد میلیون سال پیش زندگی می‌کردند، خورشید را کم‌نورتر و سردتر احساس می‌کردند.
خورشید به دلیل ساز و کارهای فیزیکی بنیادی خود محکوم به نابودی است. ستاره‌ی ما در هر ثانیه چیزی حدود ۶۰۰ میلیون متریک تن هیدروژن می‌سوزاند و اتم‌ها را در یک دوزخ هسته‌ای که دمایش به بیش از ۲۷ میلیون درجه فارنهایت می‌رسد، به هم می‌کوبد. از این ۶۰۰ میلیون تن متریک، تنها ۴ میلیون تن به انرژی نوری تبدیل می‌شود که برای روشن کردن کل منظومه‌ی شمسی کافی است.
خورشید در یک وضعیت تعادلی زندگی می‌کند و حیاتش به اصطلاح روی لبه‌ی تیغ قرار دارد. در یک طرف انرژی‌های آزاد شده توسط فرآیند هم‌جوشی قرار دارند که اگر کنترل نشوند می‌توانند خورشید را منفجر یا حداقل منبسط کنند.
در یک طرف دیگر نیروی گرانش عظیم ستاره قرار دارد. جاذبه‌ی خورشید گازها و دیگر مواد سطح ستاره را با قدرت زیاد به سمت هسته ستاره می‌کشد و در صورت عدم کنترل جاذبه، خورشید می‌تواند از درون منفجر شود.
خورشید امروز در نیمه‌ی راه مرحله‌ی اصلی سوزاندن هیدروژن خود است. حدود چهار میلیارد و نیم سال طول می‌کشد تا مرحله‌ی مرگ ستاره آغاز شود و پس از آن نیز میلیاردها سال طول می‌کشد تا کاملا بمیرد.
با این وجود، فرایند متعادل نور و گرمایی که خورشید امروز تولید می‌کند و به منظومه‌ی شمسی و سیاره‌ی زمین حیات می‌دهد، در حدود پانصد میلیون سال دیگر به پایان می‌رسد و آن زمانی است که حیات از روی زمین رخت برمی‌بندد.
