طالبان بیش از آنکه به فکر معیشت، گرسنگی، بیکاری و فقر شدید مردم باشند، تمام هم و غم خود را بر اخذ وجوهات به شکل گسترده از کلیه مشاغل و کسبه کاران به انحاء و شیوه‌های مختلف متمرکز نموده اند. این گروه که در دوران جنگ، راه‌های مختلف اخذ پول را امتحان کرده اند و تجربه طولانی در این زمینه دارند بدون هیچ ملاحظه و دغدغه به بسط روش‌های خود اقدام کرده و با بی‌رحمی و خشونت دست به أخذ پول مردم می‌زنند.
به طور مثال رانندگان خطوط مسافربری درون شهری را ملزم کرده اند که بسته به نوع وسیله نقلیه مبلغ معینی را هر روزه بپردازند. سه چرخه ها موظفند همه روزه ده افغانی علاوه بر صد افغانی که در اول هر برج می‌پردازند، پرداخت کنند. این مبلغ برای فلانکوچ ها روزانه بالغ بر پنجاه افغانی می‌گردد که در مجموع رانندگان لاین دروازه ملک الی جبرئیل هرات ملزم هستند هر ماه ۱۳۲۰۰۰
افغانی بپردازند. در حالیکه هیچگونه خدماتی از سوی طالبان در قبال این وجوه دریافت نمی‌کنند. مهمتر آنکه مبالغ دریافتی نقدا به یک قومندان طالب در عوض دریافت یک رسید فاقد مهر و آرم پرداخت می‌شود. رانندگان معتقدند که این وجوه در اختیار زورمندان طالب قرار می‌گیرد و وارد چرخه مالی خدمات دولت نمی‌گردند.
این وضعیت در خصوص گاریهای دست فروشان سطح شهر نیز صدق می‌کند و هیچ دست فروشی از تیغ تیز و چشم جستجوگر طالبان گرسنگی کشیده در امان نیستند. در خصوص ذیح هر حیوانی مانند گوسفند، قصابان ادعا میکنند ۶۵۰ افغانی مجبور به پرداخت هستند.
در اوضاع نابسامان اقتصادی مردم، نتیجه مستقیم این وضعیت به تعطیلی کشیده شدن مشاغل و یا افزایش بهای خدمات و کالاهای تولیدی است که فشار اقتصادی بر مردم را مضاعف می‌سازد.
