خبرگزاری راسک: شماری از شهروندان کشور می‌گویند که به علت فقر و محدودیت‌های بی‌حد طالبان ناگزیر به ترک کشور شده‌اند.
این شهروندان می‌افزایند که در نزدیک به سه‌سال اخیر، زمینه‌ی کار در کشور به شدت کاهش یافته است.
سه‌سال از تسلط طالبان برافغانستان سپری می‌شود، در این سه‌سال فقر، بیکاری و محدودیت هرروز گریبان‌گیر باشندگان کشور است.
از سویی هم، سازمان بین‌المللی مهاجرت در تازه‌ترین گزارش گفته است‌که در سه‌ماه نخست سال روان خورشیدی، بیش از نیم میلیون تن افغانستان را ترک کرده‌اند.
شهروندان کشور می‌گویند بیش‌تر این ترک کردن‌ها از ناچاری است، از شدت بیکاری و بی روزگاری است. می‌گویند در افغانستان کار نیست، پس باشکم گرسنه می‌شود زندگی کرد یا زنده بود!
محبوبه می‌گوید شوهرش در یکی از اداره‌های حکومتی کار می‌کرد؛ اما طالبان پس از بازگشت به قدرت شوهرش را برکنار کردند.
محبوبه و خانواده‌اش ماه‌ها بی‌هیچ درآمدی در کابل زندگی کردند.
سرانجام برای رهایی از فقر و محدودیت‌های طالبان، مهاجرت از راه قاچاق را به بودن در افغانستان زیر اداره‌ی طالبان ترجیح دادند. بخت این خانواده را در راه رسیدن به مقصد یاری نکرد و از ایران اخراج شدند.
این زن می‌گوید که هم اکنون در افغانستان در شرایط بد اقتصادی به‌سر می‌برند.
او می‌گوید: «من و شوهرم با هم کار می‌کردیم. وقتی بیکار شدیم قاچاقی به ایران رفتیم؛ دو سال در آن‌جا بودیم؛ دوباره برگشتیم به افغانستان. اکنون این‌جا نه کار و نه وظیفه داریم؛ نه جای برای بودن و زندگی و نه نان برای خوردن.»
بیکاری روز افزون در افغانستان سبب شده شهروندان راه گریز از کشور را در پیش بگیرند.
سازمان بین‌المللی مهاجرت در گزارش سه ماهه‌اش گفته است‌که از ۱۳ حمل سال روان خورشیدی تا ۱۳ جوزای امسال، ۵۳۲ هزار و ۸۵۴ تن از شهروندان کشور افغانستان را ترک کرده‌اند.
در گزارش این سازمان آمده که نزدیک به ۸۰ درصد این افراد که ۴۵ درصد آن زنان و ۳۶ درصد دیگر آن‌ها مردان‌اند، علت ترک کشور را وضعیت بد اقتصادی گفته‌اند.
شرایط بداقتصادی و هم چنین، نداشتن امنیت و آزادی از علت‌های مهاجرت شهروندان کشور قلم‌داد می‌شود.
بشیر احمد، از غور، می‌گوید: «جامعه بین‌المللی و حکومت افغانستان باید در مورد این صحبت کنند که مردم بتوانند در افغانستان درس، تحصیل و کار کنند و این‌طور نشود که بروند به کشور‌های دیگر مهاجرت کنند و مهاجرت هم خوب نیست که کسی مهاجرت کند به این خاطر.»
شکیلا، از غور، می‌گوید: «دار و ندار خود را فروختیم رفتیم به ایران به امید این‌که آن‌جا بتوانیم تحصیلات بچه‌ها را ادامه بدهیم؛ آن‌جا بتوانیم سر پا بمانیم؛ آن‌جا هم خیلی زندگی سخت و دشواری را گذراندیم در این مدت دو سال.»
این در حالی است‌که طالبان در سه‌سال اخیر و پس از بازگشت به قدرت محدودیت‌هایی را بر شهروندان کشور وضع کرده‌اند، به‌ویژه در برابر زنان و دختران.
شهروندان کشور می‌گویند که با فراهم شدن اندک‌ترین زمینه برای مهاجرت افغانستان را برای آموزش و به‌تر شدن آینده دختران‌شان ترک خواهند کرد.
اما با این حال شماری از خانواده‌های پناه‌جو در ایران و پاکستان نیز به آموزش دست‌رسی ندارند.
