خبرگزاری راسک: اکثریت شهروندان کشور از گسترش فقر و بیکاری ابراز نگرانی میکنند. آنان میگویند که در کنار سرکوب و تهدید طالبان، بیکاری و گرسنهگی نیز سبب ترک گروهی جوانان از کشور شده است.
شهروندان کشور میگویند که قدرت خرید مردم به شکل بیپیشینهای کاهش یافته و بیشتر شهروندان توانایی خرید ضرورتهای اولیهی خود را ندارند.
شهروندان میگویند فقر و بیکاری زندگی را سخت ساخته است.
طالبان پیوسته ثبات پول رایج کشور را مایهی مباهات خود میدانند؛ اما آگاهان اقتصادی میگویند که ثبات پول ملی الزاماً به معنای رونق اقتصادی نیست و نیز تولیدات ناخالص داخلی در سهسال گذشته ۳۵ فیصد کاهش یافته است.
از سوی دیگر، یکی از پژوهشگران معتقد استکه در افغانستان انسداد مالی به میان آمده و طالبان در عرصهی اقتصادی نیز ناکام بودهاند.
این در حالی استکه وضعیت شهروندان تحت حاکمیت طالبان به لحاظ اقتصادی بهشدت نگرانکننده است. اکثریت شهروندان در استانهای مختلف میگویند که افزون بر فشارهای امنیتی و سرکوب شدید، از ناحیهی بیکاری و فقر نیز رنج میبرند. به گفتهی آنان، اشتغالزایی، ارایهی خدمات رفاهی و حمایت از سکتور مالی از سوی طالبان وجود ندارد و این گروه به جیب خالی مردم چشم دوخته است.
شهروندان کشور میافزایند که بیکاری دوامدار و فقر رو به رشد باعث شده که بسیاری از جوانان به شکل جمعی کشور را ترک کنند و در مسیر راههای دشوار طعمه قاچاقبران انسان و مافیای مواد مخدر شوند.
گلابشاه، یکی از کارگران در استان هرات است. او میگوید که از شهرستان انجیل پیاده به ساحهی باد مرغان شهر هرات برای پیدا کردن کار میرود اما از ۷ روز هفته شاید ۱ تا ۲ روز بتواند کار پیدا کند و باقی روزها را گرسنه و تشنه به خانه برمیگردد.
لیلی (نام مستعار)، استاد دانشگاه که در حال حاضر به دستور طالبان خانهنشین است. او میگوید که براساس دستور تازه رهبر طالبان برایش پنج هزار روپیه در ماه معاش تعیین شده، در حالیکه او تنها نانآور خانوادهی چهار نفری است. به گفتهی او، هزاران استاد زن، در چنین وضعیتی قرار دارند.
کارگران میگویند فقر و بیکاری خواب را از ما گرفته است.
این در حالی استکه طالبان ادعا میکنند که در سه سال گذشته وضعیت اقتصادی را مدیریت کردهاند. این گروه از ثبات پول رایج کشور بهعنوان مدیریت درست در عرصهی اقتصادی یاد میکند. اما کارشناسان اقتصادی میگویند که ارزش پول رایج افغانستان دلیل پویایی اقتصادی و مدیریت سالم اقتصادی این گروه نیست، بلکه نواخته شدن «زنگ خطر» در اقتصاد افغانستان است.
تاهنوز نزدیک به یک میلیون نفر از زیر سایهی طالبان فرار کردهاند.