نویسنده: شیون شرق
قهار عاصی استاد تغزل است و شعر او زیبایی خود را دارد و از ظرافت بلندی برخور دار است. شعر او با ظرافت و لهجه‌ی روستایی و بومی خود مخلوط شده و دل‌پزیری ویژه‌ای دارد. صمیمت و عاطفه در اشعار او موج می‌زند.
عاصی علاوه از استاد تغزل، حماسه‌سرا است. چامه‌های زنده کننده، دل‌پزیر و انگیزه‌دهنده دارد. زیادی این چامه‌ها برای مجاهدین سروده شده و در وصف رویدادی گفته شده است. او از دوستان و حامیان مجاهدین بود؛ نظام کمونیست را جنایت پیشه می‌دانست و امیدی به مجاهدین بسته بود و خوش بود یک زمان این گروه نظام می‌سازند که ظلم و جنایت، جنگ و باروت در آن نیست.
سا‌ل‌ها پس، وقتی مجاهدین حاکم شدند؛ جنگ تنظیمی درگرفت و کابل ویران شد، کتاب‌فروشی‌ها توسط حزبی‌ها دزدیده و فروخته شد و شماری از سربازان حزب اسلامی کتاب‌ها را بردند، هزینه‌ی سیگار ساختند، این‌جا قهار عاصی امید خود را پایان یافته دید و به آن‌چه، آن آرمان‌شهر و آن رویاهای که دل‌بسته بود، قطع ارتباط کرد. همه را برباد رفته دید. فهمید جنگ‌های تنظیمی امید مردم را که صلح و آشتی می‌جستند و رویای او را که آرامش و آبادی می‌خواست، برباد برد. از همه بازهم نوشت.
عاصی در یگانه کتاب تاریخی‌اش(پایان یک آغاز) که در آن به شرح رویداد سال‌های پسا ۱۳۷۱ پرداخته، از امید پایان یافته و رویای مرده‌اش گفته است. در این کتاب به شرح حال جنگ‌های تنظیمی، نابکاری‌های حاکمان و تباه‌کاری‌ها پرداخته است. عاصی در این کتاب شاعر نیست، واقعه‌نگار است و شرح حال نویس است. او گزارش چند سال را نوشته و تقدیم جامعه کرده است. آن‌چه از پایان یک آغاز پیداست که عاصی شاعر قلندر و آزاده‌ی بوده است. ترس از حاکمان نداشته و هیچ چیزی رنگ قلمش را مسدود نمی‌کرده است. تنها کارش نوشتن، شعرگفتن و واقعه‌نگاری بوده است. در پایان یک آغاز قصه‌ای ویران شدن کابل را درج کرده، داستان جنگ و باروت را و سرگذشت یک نسل را، او از رویای از دست رفته‌ای مردمش گفته است. جای که صلح جایش را به باروت داد.
عاصی در کنار شعرگفتن، واقعه‌نگاری کرده و پایان یک آغاز واقعه‌نویسی‌اش است. او از ستم و جنایات خادیست‌ها و کمونیست‌ها گفته و نقدهای بالای مجاهدین نیز داشته است. زبان رسا و شیوا دارد و مستانه و دردانه قلم زده است.
آن‌چه عاصی را برتری داده زبان روانش و حقیقت‌گویش است. هم مجاهدین را ستوده و هم ذم کرده و همیشه از جنایات کمونیست‌ها گفته است. وقتی عاصی می‌نویسد هیچ چیزی از قلمش نمی‌ماند؛ ظلم، ستم، خوبی و تباهی را درج می‌کند. آغاز یک پایان سند این ادعاست که در ان ذره ذره به شرح رویدادها پرداخته است.
