نویسنده:معین اسلام‌پور
با حاکمیتِ رژیم خودکامه طالبانی، شهروندان به‌شدت نسبت به آینده‌ی خود و فرزندان‌شان ناامید و مأیوس شده‌اند، چند میلیون انسانِ افغانستانی، خانه و کاشانه‌ی خویش را ترک نموده‌اند به‌کشورهایی همسایه و کشورهایی اروپایی مهاجر و آواره شده‌اند، شماری از هم‌وطنانی‌که هیچ‌گونه رابطه و پیوندِ نظامی – دولتی نداشته‌اند زندگی در زیر سایه‌ی استبدادِ طالبانی را بر خود مایه‌ی ننگ دانسته‌اند. راهِ دیار هجرت شده‌اند. صدها انسانِ دیگر در نبود امکانات و منابع مالی از روی ناگزیری در زیرِ سلطه‌ی رژیم تروریستی زندگی جهنمی را عملاً تجربه کرده‌اند/ می‌کنند.
گروۀ طالبان به‌مراتب نسبت به اسلافِ خویش چون عبدالرحمن، مومند، نادر غدار جلادتر و خون آشام‌تر عمل کرده‌اند، حتا در برخی موارد مردم به‌کفن‌کشِ سابق درود فرستاده‌اند؛ نقضِ گسترده‌ی حقوق بشری، بستنِ مکاتب و دانشگاه‌ها به‌روی دختران، گرفتنِ حقِ کار و اشتغال از زنان، ظلم و شکنجه، بازداشت‌های خودسرانه و ترورهای زنجیره‌ی و هدف‌مندِ نظامیانِ پیشن، محدودیت‌های شهری و شهروندی، تمرکز جدی استخباراتی سنگین بر حوزه‌های زیستی اقوام و … از کلی‌ترین و جدی‌ترین مواردی است که طالبان در دور دومِ سلطه‌ی استبدادِ خویش انجام داده و می‌دهند؛
این در حالی است که رژیم های خودکامه‌ی پیشین، اگر کسی علیه‌ی نظامِ حاکم مخالفت نمی‌کرد یا رعیت می‌بود. دیگر جان و مال‌شان مصؤن می‌ماند. اما در رژیم طالبانی جز مرگ دیگر هیچ‌گزینه‌ی‌کارساز نیست؛ و هیچ تهدید و خطری جدی‌تر و دشمنی‌تر از هویت و تبارت نیست؛
در سه سالِ حاکمیتِ طالبان، هزاران زن و مرد در پشتِ میله‌های زندان‌های مخوف آن‌ها، دشوارترین ایام روزگار را سپری می‌کنند. در تازه‌ترین مورد مسوولانِ ادارۀ تنظیم امور زندان‌های طالبان گفتند، بیش از ۲۰ هزار نفر در زندان‌ها و توقیف خانه‌های این گروه استند؛ از جمله یک‌هزار زن زندانی. و حدود ۸۰۰ تا ۹۰۰ کودک نیز شامل‌اند؛ در سه سالِ حاکمیتِ رژیم قومی بیش از هزار زن و مرد در محضرِ عام به‌بهانه و اتهام‌های لواط و زنا شلاق زده‌اند یا سنگسار شده‌اند.
به اساسِ گزارش‌ها و اعترافاتِ برخی از زندانیانی‌که از زندان‌های مخوف و جهنمی طالبانی رها شده‌اند، زنان زندانی مورد تجاوز جنسی، هتک، تحقیر و توهین، شکنجه‌ی بدنی و روحی و… قرار گرفته‌اند، ملکیت‌ها، سرمایه‌های مردم غصب و مصادره شده‌اند. شهرک‌های نوساخت، همین اکنون پرونده‌اش در محاکم امارتی زیر کار و دوسیه‌سازی است.
هم‌چنان ده‌ها جوان را به‌بهانه‌های گوناگون از روی خیابان‌ها به‌پادگان‌های نظامی برده‌اند، مورد تجاوز گروهی قرار گرفته‌اند که اکثراً خانواده‌ها برای حفظ و آبروی‌شان در میانِ مردم و محله‌ی خویش، در برابر این عمل شنیع سکوت نموده‌اند. در این سه سال سلطه‌ی جابرانه و ظالمانه‌ی استبدادِ طالبانی، ده‌ها دخترِ جوان به‌بهانه‌ی بد حجابی از شهر و محلاتِ زیستی‌شان توسطِ طالبان به‌محابس، خانه‌ها و بازداشت‌گاه‌های غیر قانونی برده‌اند و مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته‌اند که اعترافِ بعض‌آلودِ دختران تاجیک‌تبار خانم وسیمه کوهستانی، خانم آرزو کاپیسایی، وحیده امیری، زرمینه پریانی و … نشانه‌ی از جنایاتِ نابخشودنی‌ست که گروهک تروریستی و متجاوز در این مدت، هرچه از دست‌شان آمد علیه‌ی شهروندان بی‌دفاع و ستم‌دیده‌ی کشور انجام داده‌اند.
اما خوش‌بختانه باتمام تلخ‌واره‌گی این دوره‌ی سیاه و ننگین، بخت از رژیم خودکامه برگشته است، پرده‌های تزویر دریده است، آه و ضجه‌ی زنان و کودکان اجابت شده است، خون‌های ریخته شده بیگناهان دست از دامان قاتلان و جلادان روزگار برنداشته است، با گذشتِ هر روز تشتِ رسوای از بام تاریخ فرو می افتاد، همه‌ی مردم دنیا، صحنه‌های تکان دهنده‌ی هالیودی واقعی را تماشا می‌کنند. گروهک تروریستی طالبانی به‌زودی در دامِ طلسم و تهلکه‌ی مهار ناپذیری می‌افتد، گروه متحجر و بدوی روی خاکستر سوزنده‌ی راه می‌روند، در آینده‌ی نه‌چندان دور شعله‌های سرکش آتش خشمگین سر می‌کشد، مردم با داس و تبر علیه‌ی استبداد امارتِ فاشیستی قیام خواهند کرد. همه ترانه‌ی مرگ به استبداد قومی را در خیابان‌ها هم‌آواز خواهند شد. ما شاهدِ جشنِ زوال و استبدادِ طالبانی- تروریستی خواهم بود. آری! آن روزگار رویایی دیرینه‌ی جمعیتِ اسیر و در بندِ افغانستان است.
شماری از زنان افغانستان از ترامپ خواستند به «سیاست تعامل با طالبان» پایان بدهد
