یکی از راه‌های موثر پیش‌رفت و عبور از یک مرحله‌ی گذار، بی‌گمان استفاده موثر و مدیریت‌شده از نیروی تحصیل‌کرده در یک جامعه است. کشورهایی که امروزه به رفاه رسیده‌اند، دستاوردها و پیش‌رفت‌های داخلی خویش را مدیون تلاش‌های موثر طبقه جوان و نخبه‌ی خویش که به‌عنوان مرکز ثقل نیروی انسانی فعال در فراهم‌آوری زمینه رشد و پیش‌رفت جامعه تلاش بی‌وقفه کرده‌اند، می‌دانند. با تاسف پس از روی‌کار‌آمدن گروه طالبان در افغانستان/خراسان، حضور این افراد در بست‌های دولتی برای طالبان قابل تحمل نبود، که سرانجام نه‌تنها باعث فرار و بیکاری قشر تحصیل‌یافته و جوان افغانستان/خراسان شد، بلکه بست‌های تخصصی و مسکلی نظام که نیازمند افراد آگاه و تحصیل‌یافته بود، به دست جنگ‌جویان طالبان افتاده که از هیچ نوع دانش علمی و مسلکی برخوردار نیستند. این وضعیت، خود در گسترش بحران های مختلف در افغانستان/خراسان نقش چشم‌گیری دارد.
به همین ترتیب با روی‌کار‌آمدن گروه طالبان در افغانستان/خراسان زمینه فرار سرمایه‌گذاران از کشور به دلیل نبود مصونیت جانی و اقتصادی نیز فراهم شد. بر‌اساس آخرین آمار ارایه‌شده از سوی هیات مدیره اتاق تجارت افغانستان/خراسان، در یک سال گذشته بیش از ۸۰۰ سرمایه‌گذار داخلی، افغانستان/خراسان را به مقصد کشورهای همسایه ترک کرده‌اند. این فرار سرمایه خود به موج عظیمی از بیکاری در نظام اقتصادی کشور کمک کرده است. زمانی که سرمایه‌گذاری برای اشتغال‌زایی و تولید کاهش یابد، فقر و بیکاری و مهاجرت نیروهای کاری از پیامدهای ناگوار این پدیده محسوب می‌شود.
