احمد یوسف آریایی
«در شش ماه اول زندان در ریاست چهل استخبارات، چندین بار به‌صورتم ادرارکردند؛ بیش از صد بار برق داده شدم؛ برای بیست‌وچهارساعت به پا آویزانم می‌کردند؛ ناخن‌هایم را توسط پلاس کشیدند، شبانه پس از نماز خفتن به‌صورت روزانه برای یک ساعت با چوب لت می‌کردن و آب داغ را به سرم می‌انداختند !» این خاطرات تلخ و ترس‌ناک یک افسر ارتش پیشین افغانستان از زندان‌های گروه طالبان است که تازه رها شده است. اسم مستعار این نظامی پیشین جاوید است. او که باشندۀ شهرستان نجراب استان کاپیسا است، می‌گوید پس از سپری کردن دوسال زندان و شکنجه‌های شدید و پیهم، توان راه رفتن را ندارد و شب‌ها با دیدن کابوس زندان، تکلیف روانی پیدا کرده است. خانوادۀ این نظامی پیشین می‌گویند، جاوید از شدت شکنجه عصابش را از دست داده و صدمات شوک برقی و چوب بر ستون فقراتش باعث شده است، سیستم کنترول ادرارش از بین برود و در حال حاضر نمی‌تواند حتا ادرارش را کنترول کند.
جاوید در حکومت پیشین افغانستان فرمانده« کندک» در یکی از استان‌های جنوبی بود و پس از حاکمیت گروه طالبان مصروف مال‌داری و دهقانی بوده است. او می‌گوید، استخبارات گروه طالبان دوسال پیش او را از بازار شهرستان نجراب که با پسر سه ساله‌اش برای خرید مواد خوراکی رفته بود، بازداشت کرده و سرش را با خریطه‌ی سیاه پوشانیده و پسر سه ساله‌اش را که بخاطر بازداشت او«چیغ» می‌‌زد در همان‌جا لت‌وکوب نموده و رها کردند.
جاوید می‌گوید جرمی را که استحبارات گروه طالبان به او نسبت داده بود، هم‌کاری با جبهۀ مقاومت بود، اتهامی‌که به‌گفتۀ این‌نظامی ابزاریست در دست طالبان برای بازداشت، قتل، شکنجه و زندانی کردن باشنده‌گان استان‌های شمال افغانستان به ویژه تاجیکان. این نظامی پیشین می‌گوید، شش ماه تمام در زندان ریاست چهل اسخبارات گروه در شش درک کابل بود؛ به‌گفتۀ او« شکنجه‌گاه گروه طالبان در شش درک کابل، خلاف تصور انسان است، زیرا شکنجه‌های که در آن‌جا به زندانیان داده می‌شوند هیج انسانی در برابر انسان دیگر نخواهد انجام داد، چه برسد به مسلمان در مقابل مسلمان.» به‌گفتۀ این زندانی پیشین، بیش‌تر زندانیان ریاست چهل استخبارات، به‌شمول زنان، اطفال و بزرگ سالان از استان‌های شمال اند که گروه طالبان آنان را به اتهام هم‌کاری با جبهۀ مقاومت بازداشت کرده اند.
او می‌گوید بیش از ده بار محافظان این زندان، پیش از این‌که، زندانیان را برای شکنجه به اتاق جداگانه به‌نام تحقیق می‌بردند در مقابل چشم دیگران به به‌صورت او و دیگران ادرار کرده است. او‌هم‌چنان می‌گوید مسولان ریاست چهل، زندانیان را به‌دلیل این‌که پشتو نمی‌دانند و از تاجیک بودند کافر خطاب نموده و می‌گفتند، مانند کافر به‌صورت شان ادرار کنند.
او هم‌چنان می‌گوید زندان‌های ریاست چهل پُر از زنان، اطفال، بزرگ سالان و جوانان شمالی است که روزانه شمار زیادی از آنان به اثر شکنجه‌های شدید جان می‌دهند. به گفتۀ این زندانی پیشین: «در یک روز هشت نفر از ریش‌سفیدان که همه از کاپیسا، پنجشیر و پروان بودند به دلیل آویختن ۲۴ ساعته از پاُ جان دادند و شمار دیگران شان نیمه جان شدند.» این زندانی هم‌چنان روایت می‌کند که استخبارات این‌گروه از طریق کشیدن ناخن‌های زندانیان و گذاشتن سیخ داغ به ستون فقرات از زندانیان اعتراف اجباری می‌گیرند تا بپذیریند که عضو جبهۀ مقاومت هستند.
این زندانی با نشان دادن بخش‌های از بدنش هم‌چنان می‌گوید، برای چهار بار با سیخ داغ شده در آتش شکنجه شده است که بر گردن و ستون فقراتش گذاشته می‌شد. روایات تلخ این زندانی پیشین نشان می‌دهد که زندان‌های گروه طالبان تبدیل به شکنجه گاه‌های شده اند که بدون هیچ نوع نظارت جهانی و حقوق بشری از طریق برچسپ‌های جبهۀ مقاومت و داعش به گونۀ هدف‌مندانه جوانان و افراد سرشناس استان‌های شمال(تاجیکان) را کشته و یا به مشکلات بزرگ جسمی و ذهنی رها می‌کنند تا نتوانند هیچ نوع فعالیتی در جامعه انجام دهند.
در سوی دیگر این افسر وزارت دفاع پیشین هم‌چنان اضافه می‌کند، ماموران مسول شکنجه در ریاست چهل، برای شکنجه با کیبل و آهن از یک نوع فرشی استفاده می‌کنند که ابتدا فرد مورد نظر را در آن می‌پیچانند و سپس به گونۀ مکرر مورد ضربۀ کیبل و آهن قرار می‌دهند تا آثار شکنجه در بیرون نمایان نشود؛ اما در درون بدن منجر به درد طاقت فرسا درز و شکستگی استخوان می‌شود.
این روایات تلخ و ترس‌ناک در حالی از زندان‌های گروه طالبان ارایه می‌شوند که پیش از این نیز سازمان‌های جهانی حقوق بشری از شکنجه‌های غیر انسانی توسط طالبان در بازداشت‌گاه‌های شان ابراز نگرانی کرده و خواستار نظارت بر این زندان‌ها شده بودند اما از سوی گروه طالبان هر گونه نظارت بر زندان‌های آنان رد شده است.
شکنجه‌های صورت گرفته در زندان‌های گروه طالبان در سه سال گذشته، روایات تلخ و طاقت فرسای زندانیانی بوده اند که توان تحمل آن‌ها را داشته و از این زندان‌ها زنده بیرون شده اند، اما به دلیل شدت شکنجه از هرنوع فعالیت جسمی، ذهنی و فزیکی در جامعه محروم شده اند. این درحالی‌ست که شمار زیادی از زندانیان زیر شکنجه در زندان‌های این‌گروه جان داده و گروه طالبان بدون هرنوع پاسخ‌گویی اجساد آنان را به خانواده‌های شان سپرده اند.
طالبان در پنجشیر: جوانان یا به صفوف طالبان بپیوندند یا به جرم مخالفت با نظام گرفتار می‌شوند
یک مقام حکومت پیشین: القاعده نقش برجسته‌ای در حل اختلافات میان ره‌بران طالبان دارد
طالبان برای دومین‌سال، بورسیه‌های تحصیلی روسیه را متوقف کردند
ملاهبت‌الله: مقامات بلندپایه‌ی طالبان نمی‌توانند هم‌زمان دو وظیفه‌ی رسمی داشته باشند
ره‌بر طالبان: کلکین‌هایی‌که از آن زنان هم‌سایه دیده می‌شوند، خراب شود
روایات ترس‌ناک یک زندانی:به‌صورتم ادرار می‌کردند
روایات ترس‌ناک یک زندانی:به‌صورتم ادرار می‌کردند
روایات ترس‌ناک یک زندانی:به‌صورتم ادرار می‌کردند
روایات ترس‌ناک یک زندانی:به‌صورتم ادرار می‌کردند
