خبرگزاری راسک: با تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، وضعیت زنان در این کشور به‌طرزی فاجعه‌بار به عقب رانده شده است. سیاست‌های سرکوبگرانه طالبان، که ریشه در تفکرات قرون‌وسطایی این گروه دارد، زنان افغانستانی را به حاشیه رانده و آنان را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود محروم کرده است.
در دوران قبل از سقوط افغانستان به دست طالبان، زنانی که در نیروهای امنیتی خدمت می‌کردند، با وجود تهدیدات جدی، در برابر افراط‌گرایی ایستادگی می‌کردند. یکی از نمونه‌های بارز این مقاومت، اسلام بی‌بی، افسر ارتش در ولایت هلمند بود که در سال ۲۰۱۳ به دلیل فعالیت‌هایش علیه تروریسم و حمایت از حقوق زنان، توسط طالبان ترور شد. او که یکی از بلندپایه‌ترین زنان ارتش افغانستان بود، بارها تهدید به مرگ شده و سرانجام جان خود را در این راه از دست داد. طالبان با حذف زنان از نیروهای امنیتی، عملاً جامعه را از وجود محافظانی که علیه خشونت و افراط‌گرایی می‌ایستادند، محروم کرده‌اند.
در افغانستان تحت سلطه طالبان، زنان و دختران نه‌تنها از آموزش و کار محروم شده‌اند، بلکه برخی خانواده‌ها برای فرار از محدودیت‌های سخت‌گیرانه این گروه، دختران خود را مجبور به پوشیدن لباس پسرانه می‌کنند. این پدیده، معروف به “بچه‌پوشی”، نمادی از ساختار اجتماعی سرکوبگری است که طالبان آن را تقویت کرده‌اند. در جامعه‌ای که زنان تحت سیطره قوانین تبعیض‌آمیز طالبان قرار دارند، تنها راه برخی از آن‌ها برای دستیابی به آزادی‌های حداقلی، مخفی شدن در قالب پسران است.
طالبان از ابتدای بازگشت خود به قدرت، به‌طور سازمان‌یافته دست به سرکوب، بازداشت و حذف زنان معترض زده‌اند. یکی از این فعالان، نیره کوهستانی است که پس از سقوط کابل، به خیابان‌ها آمد و علیه سیاست‌های زن‌ستیزانه طالبان اعتراض کرد. او، همانند بسیاری دیگر از زنان معترض، با خشونت دستگیر و تحت فشار قرار گرفت. سرانجام، در سال ۲۰۲۲، طالبان او را مجبور به ترک کشور کرد. این گروه با وحشت‌افکنی و ایجاد فضای رعب و وحشت، تلاش دارد هر گونه صدای مخالف را خاموش کند، اما مبارزات زنان افغانستانی همچنان ادامه دارد.
طالبان نه‌تنها حقوق زنان را نقض کرده‌اند، بلکه با سرکوب سیستماتیک، آنان را از تمامی عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی حذف کرده‌اند. ممنوعیت آموزش دختران، تعطیلی مراکز کار زنان و بازداشت گسترده فعالان زن، تنها بخشی از سیاست‌های این گروه برای سرکوب نیمی از جمعیت افغانستان است. در چنین شرایطی، جامعه جهانی نباید در برابر جنایات این گروه سکوت کند. سازمان‌های بین‌المللی، به‌ویژه سازمان ملل و نهادهای مدافع حقوق بشر، باید اقدامات قاطعانه‌تری علیه طالبان اتخاذ کنند تا زنان افغانستانی از این وضعیت بحرانی نجات یابند.
زنان افغانستانی، علی‌رغم تمامی سرکوب‌ها، به مبارزه خود ادامه داده‌اند و صدای اعتراض‌شان خاموش نشده است. طالبان هرگز نخواهند توانست روحیه مقاومت را در آنان بشکنند. جامعه جهانی وظیفه دارد که از این زنان شجاع حمایت کند و اجازه ندهد طالبان آینده‌ای تاریک‌تر را برای نسل‌های بعدی افغانستان رقم بزند.
زنان فراموش‌شده افغانستانی؛ قربانیان سلطه سرکوبگرانه طالبان
