راسکRASC: بستن مکتب‌ها و دانشگاه بر روی دختران و ندادنِ اجازه‌ی کار از سوی گروه طالبان، زنان افغانستانی را نه‌تنها با مشکلات اقتصادی، که با مشکلات روحی نیز روبه‌رو ساخته است، تاجایی که آنان را وادار به خودکشی کرده است.
شیبا، یکی از آموزگاران پیشین، در صحبت به خبرگزاری راسک می‌گوید که در استان کاپیسا، در مؤسسه‌ی «برک»، به عنوان آموزگار کار می‌کرد، مگر با بسته‌شدن مکتب‌ها، بی‌کار شده و اکنون در سردرگمی و بی‌برنامگی به‌سر می‌برد. این بانو می‌گوید، در گذشته بخشی از نیازهای خانواده‌ی شوهرش با درآمد او فراهم می‌شد. وی افزود: «کرایه‌ی خانه و غذای لازم را تهیه کرده نمی‌توانم، به بسیار مشکل پیسه جمع می‌کنیم. ای وضعیت رنجم میته و فشار می‌آیه روی روانم. در این جوانی یادفراموشی پیدا کردیم.»
صابره، شهروند دیگری که سال‌ها در مؤسسه‌های خارجی کار کرده بود و پس از محدودیت‌ها بر فعالیت زنان، بی‌کار شده است، نیز می‌گوید، این روزها در زندگی‌اش هیچ برنامه‌ای ندارد و از این رو، دچار احساس ناامیدی و پوچی مفرط شده و گه‌گاهی به خودکشی می‌اندیشد. صابره، درحالی که آشفته است، نفسش را بیرون می‌دهد و می‌گوید: «می‌بینی چهار طرفت هیچ امیدی نیست. تمام دروازه‌ها به رویت بسته است. در همین چند روزی که در خانه می‌‌نشینم، از صبح تا شب بی‌برنامه می‌باشم. حس می‌کنم در خانه زندانی استم، ای قدر وضعیت روحی مه خراب میشه، که گاهی دلم میشه خودکشی کنم.»
صابره که دراین روزها درآمدی ندارد، به کمک بستگانش، نیازهای ابتدایی خود را فراهم می‌کند. او می‌گوید: «درحال حاضر، نمی‌تانیم به همه ضروریات خود رسیدگی کنیم. این از لحاظ روحی رنج میته آدم را؛ این‌که آن‌قدر درس خوانده باشی، تا یک روزی برای خودت کسی باشی، اما کاری از دستت نیاید.»
در دو سال گذشته، زنان زیادی به دلیل محدودیت‌های وضع‌شده از سوی گروه طالبان، از محیط‌های کاری رانده شده و ناچار شدند تا در چهاردیواری خانه‌های شان بمانند و از مزایای زندگی بهره نبرند.
